“Dance Of Love” (zie review 31 december 2024) het na vele jaren nieuwe album van Tucker Zimmerman is als een eindejaar cadeautje ontvangen. Prachtig album van deze zwaar onderschatte singer/songwriter. Nu duikt er een werkstuk op dat wat mij betreft in geen enkele platenkast van de Americana liefhebber mag ontbreken.
Amerikaan Tucker Zimmerman, de tachtig gepasseerd, is piep jong (4 jaar) als hij de viool gaat bespelen en in 1966 compositie studeert in San Francisco en daarna in Rome waar hij zijn Belgische echtgenote Marie-Claire ontmoet. Samen gaan ze terug naar Amerika, maar vluchten in 1966 naar Engeland omdat Tucker niet wil vechten in de Vietnamoorlog, Ze moeten na drie maanden ook dat land verlaten en gaan in België wonen waar ze ook nu nog in een oude boerderij vertoeven. Vanaf dat moment (1970) treedt hij veertien jaar zeer frequent op in Europa en maakt zes albums. Een songpauze duurt tot 2003. Daarna gaat Zimmerman zich weer, naast poëzie en fictie, met het schrijven en spelen van songs bezighouden. Met zijn band ‘Nightshift Trio’ maakt hij een aantal akoestische albums. Het is niet aan te bevelen zijn complete werk te gaan beluisteren. Nee, het is een verplichting om dat te doen. Met zo’n 800 songs is Zimmerman in zijn lange leven een oer voorbeeld van een gepassioneerd musicus en folksinger/songwriter. In zijn songs komt daardoor ook een veelomvattend tijdsbeeld naar voren.
De songs op ‘Music By River Words By Ear’ stammen allemaal uit 2002 en zijn dus een opmaat voor zijn weerkeren als muzikant. Ik zit te luisteren naar de gitaren, de bas, de viool en de wonderlijke zachte gerijpte stem van Zimmerman. Zijn muziek had zich al lang in mijn auditief geheugen moeten nestelen, maar ik ben blij dat dat alsnog gebeurt. De paar spannende gitaarakkoorden op ‘River Barge’ en de invallende viool zetten direct een folktoon van jewelste. De song klinkt als een rivier op weg naar een onvoorspelbare stroomversnelling. Het is het instrument onder het verhaal van het binnenschip. Het is niet verwonderlijk dat ‘Old Hippies Lament’ op het album staat. Die paar jaar vermeende vrijheid heeft een diepe indruk gemaakt op de mensen die het hebben meegemaakt, maar hun niet nader omschreven ideologieën niet waar hebben kunnen maken. Ook Zimmerman vertoefde in die tijd in het ‘hol van de liefde’ en de strijd voor vrede en gelijkheid. Zonder de synth-violen zou ‘Back Off Blues’ puurder klinken. Het lijkt een probeersel dat er in een definitieve versie anders had uitgezien. Het rijk met bas en piano gevulde ‘Pretty Neat Guy’ klinkt als een kroeglied en ‘Room 47’ loopt uiterst spanningsvol met een heerlijk gitaartempo onder een oplopende melodie. Het zachte poëtische ‘Beyond Believe’ is met de donkere bas een pareltje in het oeuvre van Zimmerman. Synth eruit en er blijft een uiterst melancholieke song over.
Van de negen verzamelde ‘plankliggers’ op ‘Music By River Words By Ear’ zouden er een paar met enige herbeoordeling van Zimmerman nog fraaier hebben geklonken, maar we mogen ons gelukkig prijzen met het bestaan ervan. Zimmerman is een bescheiden exponent van een folksinger/songwriter. Kalm levend met de paar rijpe vruchten die uit de jaren 60 zijn overgebleven onder zijn arm.