De Amerikaanse bluesmuzikant Tommy Castro is al decennialang actief en heeft in de tijd bijna twee dozijn albums uitgebracht. Begonnen als The Tommy Castro Band werd de band in 2011 omgedoopt in Tommy Castro & The Painkillers met een aantal bandleden van de Tommy Castro Band. Hij toerde onder meer met B.B. King, ontving meerdere Blues Music Awards en op zijn Guilty of Love uit 2001 zijn de laatste studio-opnames van John Lee Hooker te horen.
Closer To The Bone is zijn nieuwste release en vormt een terugkeer naar zijn roots: “a real blues record, the way they would have made them back in the day” zoals Tommy het zelf omschrijft. Op de plaat wordt hij bijgestaan door onder meer bassist Randy McDonald, drummer Bowen Brown en keyboard-speler Michael Emerson. Het album bevat een mix van originele tracks en covers van bekende en minder bekende artiesten, is geproduceerd door Christoffer Andersen en verschijnt op Alligator Records. Opener ‘Can’t Catch a Break’ ademt een Memphis Stax sfeer uit, met zijn combi van blues, soul en blazers. ‘The Way You Do’ is een cover van Jimmy Nolen, het meest bekend als gitarist in de band van James Brown. Het nummer is minder ‘in-your-face’ dan het origineel. De blazers in het origineel zijn hier vervangen door een traag aangezette bluesharp. Overall een meer sinistere uitvoering dan die van Nolen. ‘One More Night’ is wederom een cover van Johnny Nitro. Leuk detail: Castro speelt in dit nummer op de Fender Stratocaster die ooit van Nitro was. Een lekker fel nummer dat een breed uitgesponnen en heerlijke gitaarsolo heeft.
‘Crazy Woman Blues‘ is een original en een prachtige slowblues, ondersteund door bijzonder fijn pianospel. ‘Woke Up and Smelled the Coffee‘ is pretentieloze rechttoe-rechtaan blues. Met ‘She Moves Me’ krijgen we wederom een cover en wel van Johnny ‘Guitar’ Watson. Met een lekker vet aangezette gitaar en knetterende blazers is dit een prettig blues-brouwsel, dat bij mij herinneringen oproept aan T-Bone Walkers ‘Tell Me What’s The Reason’. Misschien dat het heiligschennis is, maar ‘A Fool for You’ in de uitvoering van Tommy Castro vind ik beter dan het origineel van Ray Charles. De laatste is me iets te sacraal: door de flinke dot bluesinjectie in deze cover is het nummer nét wat rauwer. Prijsnummer van de plaat is wat mij betreft ‘Freight Train (Let Me Ride)’: met een jankende slide, een voortstuwend ritme, een getergde Castro op zang klinkt dit nummer als een doorgeslagen kruising tussen ‘Dust My Broom’ en ‘Bad To The Bone’
Is het feestje dan uit? Nee. Met het knallende ‘Everywhere I Go’ van Randy McDonald, het bijzonder opgewekte Bloodshot Eyes van Wynonie Harris en het vrolijke ‘Hole In The Wall’ van Magic Slim dendert de bluestrein nog even lekker feestelijk en opgetogen door. Na krap vijftig minuten is Closer To The Bone alweer voorbij. De belofte van Castro om terug te gaan naar zijn roots maakt hij op deze release meer dan waar. Fijne plaat. Nóg fijner na talloze keren draaien.