Een troubadour pur sang. De Amerikaan Tim Easton is het al meer dan 20 jaar. Rondtrekkend over de wereld. Leven voor en van muziek. Een diep verlangde levenswijze, al ging die op den duur ten koste van anderen en zichzelf. Anno nu bespiegelt hij de zelfkant van dat bestaan. Hij wil ermee in ’t reine komen, achterlaten, vooruitkijken. In een notendop is dat het belangrijkste thema van zijn recente, tiende album You Don’t Really Know Me, dat hij voornamelijk schreef – en nagenoeg live opnam tijdens de eerste lockdown.
Ook onder een rustiger gemoed toont de voormalige voorman van het prachtige bandje The Haynes Boys zijn klasse als songschrijver, zanger en gitarist. Openlijk verhaalt hij over zijn manier van leven in onopgesmukte, energieke autobiografische liedjes, qua stijl subtiel laverend tussen (akoestische) folk, country, soul, blues en rock. Kort en bondig bovendien, want op het album staan weliswaar tien nummers, maar slechts goed voor een half uurtje. Daartussen zit echter geen enkel missertje of beter: bijna louter hoogtepunten. Om er enkele uit te lichten: Voice on the Radio is een fraai eerbetoon aan John Prine; Son my Son bezit het dreigende chaingang-ritme van gedwongen arbeid; Festival Song illustreert de schrijnende behoefte aan kameraadschappelijke sfeer van (festival)optredens; You Don’t Really Know Me – titelsong en opener – is een folk-rockende parel, inclusief persoonlijk statement, dat na herhaald beluisteren (van het hele album) die persoonlijke vaststelling niet langer gestand doet.
Kort en goed, de plaat is pakkend, gevarieerd, toegankelijk en uitermate kleurrijk omlijst door Eastons nasale, doorleefde voordracht en hartverwarmende bijdragen van accordeon, mondharmonica, staande bas, drum(loops) en koortjes, deels verstild, deels rijkelijker gearrangeerd. De heldere to the point productie was in handen van Brad Jones en Robin Eaton, het duo dat ook Eastons mooie debuutalbum Special 20 uit 1998 vastlegde. (Black Mesa Records)