Na haar uiterst succesvolle vorige album ‘Anarchist Gospel’ uit 2023 heeft Sunny War veel getourd en is in het honderd jaar oude huis van haar overleden grootvader gaan wonen. Daar spookte het tot ze ontdekte dat het er wemelde van de gaslekken, toen spookte het er niet meer. Het geeft haar stof tot het schrijven van nieuwe songs, de wens met een voltallige band met meer plezier te spelen, de punk steviger te omhelzen dan op ‘Anarchist Gospel’ en bezig te blijven om niet terug te vallen in haar vroegere patroon van onmatig alcohol gebruik. ‘Armageddon In A Summer Dress’ is daar het resultaat van.
De review over ‘Anarchist Gospel’ eindigde ik met: “Sunny War: een ster zanger-gitarist die een uitermate veelzijdig, zeer muzikaal en afgewogen album heeft gemaakt waar ik nog niet van weet wat ik er precies van vind. Het intrigeert me als een ingewikkeld kunstwerk. Veertien kunstwerkjes die niet oppervlakkig beluisterd kunnen worden”.
Haar elf nieuwe kunstwerkjes op ‘Armageddon In A Summer Dress’ hebben eenzelfde afgewogen veelzijdigheid die door mij absoluut niet oppervlakkig beluisterd moeten worden. Ja, het gewenste speelplezier hoor ik op een aantal songs zeker. Niet iedereen zal dat horen op een song als ‘No One Calls Me Baby’ vol dreiging prachtig vol gespeeld op toetsen, banjo en elektrische gitaar. Het refrein is heerlijk voluit en de voortdenderende spanning moet een lust zijn om te spelen. Toch is het punkende ‘One Way Train’ een daverend voorbeeld van speelplezier. De vaak zo sonore volle stem van Sunny klink helder en hoog voor haar doen. Als ze niet zo fantastisch kon zingen was het helemaal rechttoe rechtaan punk. Dat is nu juist waar ze naar streeft, veel kritische muziekstijlen op een hoop gooien. Van de oude akoestische folksinger-gitarist tot de punker. Bijten kan ze zelf, folk is haar absoluut niet vreemd en punk sleep je gewoon naar binnen met mensen als John Doe van X en Steve Ignorant van Crass, maar ook leden van de Deslondes doen mee. Allemaal beatniks, allemaal kunstenaars en dichters volgens Sunny. Met een bijna cabareteske angstaanjagendheid trekken hammondgeluid, een grondmelodietje, elektrische gitaar, tipjes klokkenspel, kelderklanken en kleine atonale schuringen je ‘Ghost’ binnen. ‘Walking Contradiction’ is een trage zegsong met voltallige band, gebaseerd op een langzaam gespeeld punkbed. Blijf jezelf tegen de klippen op! Een intrigerende song met Steve Ignorant als tweede zanger. Hij kan heel fraai niet goed zingen. Wat hij je zou kunnen toebijten komt uit de verte naar je toe. Het slow-bluesy ‘Lay Your Body’ is uit een andere tijd getrokken naar nu. Het toetsengeluid en de slepende gitaar is een geweldige combinatie met af en toe een lichte schuring onder die prachtige soulvolle stem van Sunny.
De conclusie “ik weet nog niet precies wat ik er van vindt”, in de review over ‘Anarchist Gospel’, laat ik ook hier staan, maar ik vind er natuurlijk wel wat van. Sunny War heeft met haar creativiteit vorm gegeven aan haar leven en kan zichzelf daarmee in de hand houden. En wij luisteraars? Als wij goed naar haar songs gaan luisteren vinden we heel veel terug van wat we eens hebben gekoesterd, creatief volwassen geworden op ‘Armageddon In A Summer Dress’. Een veelzeggende titel.