Blij verrast, omdat Steph Cameron na tien jaar weer iets op album van zich laat horen. De wenkbrauwen toch een beetje omhoog omdat ze een deel van haar fantastische gitaarspel door een band laat begeleiden. Zou het haar krachtige songwriting ten goede komen, de zeggingskracht versterken of minstens behouden? Luisteren dus!
Steph Cameron is een Canadese singer-songwriter uit Saskatoon. Ze vertrekt op haar zeventiende naar Vancouver om in een voorziening, waar verslaafden begeleid kunnen gebruiken, te gaan werken. Dat gebeurt niet (is wat bij voor te stellen), maar ze raakt betrokken bij- en gaat werken voor een organisatie in de wijk East Hastings, die hulp biedt bij huisvestingsproblemen, dakloosheid en alles wat daaraan vooraf gaat. Na vier jaar is ze de uitputting nabij, maar ook enorm geïnspireerd door de ellende in de wijk en de mensen die daar wonen. Ze gaat zich daarmee geheel op haar muziek richten. Op straat spelen en met de verdienste van demo’s voorzien in haar onderhoud.
Zoals dat soms met in het oog springende muzikanten gebeurt, wordt de demo ‘onderschept’ en neemt ze in 2014 haar eerste album, ‘Sad-Eyed Lonesome Lady’ op met heel spontane eigen folksongs waarin de oude folkmeesters doorklinken. Heerlijke akoestische songs over wat ze heeft meegemaakt en gezien in ‘haar’ buurt. Fantastische fingerpicking en een jonge scherpe kleine stem waar ze luid mee zingt. ‘Daybreak Over Jackson Street’ uit 2015 volgt in dezelfde lijn maar is doordachter gemaakt en daarmee nog raker.
Nu dan tien jaar later klinkt een fijn in het gehoor liggende Fleetwood Mac achtige melodie uit de speakers. ‘Rain’, een poëtisch lied. In de tien tussenliggende jaren is Steph moeder geworden en heeft haar leven een dusdanige wending gekregen dat het ervaren van vergankelijkheid troost kan vinden in de natuur. ‘Morning Time’ is een fijne countryfolk song met zicht op een naderende toekomst en het afsluiten van de bestaande periode. Met verschillende akoestische gitaren gespeeld, een zacht tikkende percussie en mondharmonica, een song die zelfs een beetje Brits klinkt. Brits is ook ‘Summer Song’ met fraai, spannend gitaarwerk, maar het rechttoe rechtaan slagwerk slaat de song behoorlijk plat. Hoe fantastisch is ‘Whatever Questions You’re Asking’ waarin naast de gitaar van Steph de fluit een mooie klassieke barokrol speelt. De mondharmonica en de voltallige band stuwen aan het eind de song nog even naar een grotere hoogte. Nodig? Naar mijn idee niet. Zo blijft ‘Gone’ bij haar eigen leest. Melancholiek akoestisch twee gitaren met een puntje jazz. Een song om je weemoed mee te voeden en waar lage fluittonen nog een dimensie aan toevoegen. Als banjo en steel zich vertonen op de titelsong dan ben je deels weer terug in het Canadese. Met een formidabele melodie kleurt de maan rood. Het adembenemende verschijnsel had van mij wat minder gearrangeerd gemogen. ‘Seventeen’ is het aangrijpende verhaal van een door de politie doodgeschoten jongen. Een fraaie gelaagde doordenderende song die kracht geeft aan het thema. Met de heel fijne akoestische ‘Summer Song’ sluit het album en horen we het gitaarspel van Steph in volle glorie.’
Ik blijf een beetje ambivalent bij dit werkelijk prachtige album. Muzikaal eet Steph Cameron uit de ruime folk en folkpop ruif. De band mag erg goed spelen, maar de invloed trekt een aantal songs wat mij betreft teveel naar het midden.