De band Rusty Apollo werd opgericht in 2014 en wist in de eerste jaren van het bestaan een indrukwekkende reputatie op te bouwen met twee Cd’s (“Oh Yeah!” en “Midgets And Moneys”), alsmede een indrukwekkend optreden op het Moulin Blues Festival in 2016. Daarna werd het een beetje stil rond de band, maar uit het niets lanceren ze anno 2024 ineens “Apollo III”. De stijl van de band blijft eigenzinnig en ruig, het grote verschil met de eerste schijfjes is dat daarop regelmatig werd teruggegrepen op blues traditionals uit de jaren vijftig en zestig, waar op dit album, naast een drietal eigen nummers, wordt teruggegrepen op covers van bands als Timbuk 3 (‘Future’s So Bright), Talking Heads (‘Slippery People’) en Beatles (‘Why Don’t We Do It In The Road?’). De nummers krijgen wel een typische Rusty Apollo bewerking. Er staat zelf een bewerking op van een Duits kinderverhaaltje (‘Fire Truck), een nummer van Canned Heat (“Poor Moon”) en een André Williams soulnummer “Bacon Fat”. De drie eigen nummers doen zeker niet onder voor het oudere werk, alleen de tweede helft van het nummer “Suitcase” kan mij niet echt pakken.
Kim Snelten, toch een van de top harmonicaspelers is weer terug in de gelederen en de band bestaat daarnaast uit Onno Voorhoeve (gitaar, banjo, zang), Mozes Meijer (synthesizer, bas, drums), Mike Meijer (zang, bas, drums), Rogier van der Ploeg (gitaar, zang). Bij een album van een band zolang na het vorige is het altijd afwachten, maar het herkenbare geluid van Kim Snelten neemt eigenlijk al direct alle twijfel weg en vrijwel het hele album blijft de aandacht vathouden, als is het nummer “Fire Truck” even wennen tussen het verdere geluid, dat verder toch een lekker rauw randje heeft. Kortom, er zit nog genoeg energie en leven in deze mannen en te hopen is dat ze zich niet te bescheiden opstellen en regelmatig te horen zullen zijn op de vaderlandse podia.