Op 80-jarige leeftijd weet veteraan Robin Trower dat hij zich in het slothoofdstuk van zijn indrukwekkende carrière bevindt. Wat begon als gitarist bij Procol Harum in 1967 groeide uit tot een solocarrière van meer dan vijftig jaar, met bijna dertig studioalbums en een reeks liveplaten. Zijn herkenbare, door Hendrix beïnvloede gitaarsound — bluesy, vloeiend, met stevige reverb — blijft een van de meest onderscheidende klanken in de rockgeschiedenis.
Na een gedwongen pauze door gezondheidsproblemen, maakte Trower in 2025 een sterke comeback met een uitgebreide tour én een nieuw album: Come and Find Me. Zoals altijd houdt hij de bezetting minimaal: bas (meestal door hemzelf ingespeeld), drums en een handvol vocalisten.
Waar eerdere platen als Joyful Sky (2023, met soulzangeres Sari Schorr) en United State of Mind (2020, met reggae-artiest Maxi Priest) uitstapjes maakten richting R&B, keert Trower op dit elf nummers tellende album terug naar zijn vertrouwde terrein. Zanger Richard Watts, al decennialang zijn vaste kompaan, is weer van de partij. Jess Hayes voegt op twee nummers haar gospel-getinte stem toe.
De opener A Little Bit of Freedom verrast met maatschappijkritische teksten, maar zodra na ruim een minuut Trowers karakteristieke solo losbarst, weet je: hij is nog steeds in topvorm. Zijn dromerige kant overheerst, met trage, psychedelische blues op nummers als Capture the Life Begun, Take This Hurt Away (Trowers eigen James Bond-nummer), en het melancholieke Come and Find Me. Het doet denken aan het weemoedige Daydream van zijn debuutalbum uit 1973.
Met subtiele funk in One Go Round en de stevige drive van I Fly Straight to You blijft hij trouw aan zijn stijl. Hayes schittert in het Cream-achtige Tangled Love, terwijl het krachtige Without a Trace Trower richting zwaardere, maar nog altijd bedachtzame gitaarpartijen stuurt. Op het eerste gehoor lijkt Come and Find Me een degelijke, ingetogen Trower-plaat. Maar wie vaker luistert, ontdekt gelaagde melodieën en gitaarwerk dat zijn hoge standaard blijft waarmaken. En Watts zingt als een klok. Trower heeft nooit geleund op snelheid of spektakel, maar op toon en timing. Die kwaliteiten blijven zijn muziek dragen. Mocht dit één van zijn laatste albums zijn, dan neemt hij afscheid in stijl. (Provogue Records)