Een album met de lengte van een speelfilm. Een speelfilm met een zachte toets. Indrukwekkend van opzet, in het zich persoonlijk blootgeven, in het uitdiepen van dat ene thema ‘Liefde’. Zoek een omgeving waar niets en niemand je stoort en knipper na beluistering met je ogen omdat de tijd, ondanks dat het veel later is geworden, lijkt te hebben stilgestaan.
Polly Paulusma is een Engelse singer-songwriter-gitarist geboren in 1976. Haar muziek komt uit de folkhoek, soms uitgesproken zoals op haar album ‘Invisible Music-Folk Songs That Influenced Angela Carter’ uit 2021 waarin oude folksongs afgewisseld worden met teksten van schrijfster Angela Carter. Een album als een kostbaar document. ‘Fights & Numbers’ uit 2007 is een akoestisch album waarop ze met alleen haar gitaar te horen is. Kleine folk-pop songs, deels semi-akoestisch, op ‘The Small Feat Of My Reverie’ uit 2014 zijn, met genuanceerde instrumentale details en soms jazzy toonzettingen, muzikale gebakjes. Paulusma zingt hoog bescheiden, maar kan met een eveneens bescheiden kracht uithalen en eerlijk gezegd klink ze in het laag fijn warm, maar daar maakt ze niet heel veel gebruik van. ‘The Pivot On Witch The World Turns’ uit 2022 is haar meest veelzijdige en afwisselende album.
‘Wildfires’ is Polly’s (afgezien van vier alternatieve albums met demo’s, filmmuziek en dergelijke) zesde studioalbum. Album is welhaast een te smalle term voor dit, uit drie Lp’s bestaande kunstwerk van bijna twee uur. Het verhaal van ‘Wildfires’ bestaat uit twee delen: ‘Sparks’ en ‘Embers’. De natuurbrand afgevonkt in as en houtskool. Toch is het niet een louter donker album. Meer een doorleefd album met negentien songs waarin het verhaal ‘Liefde’ wordt verteld. De schoonheid van de triestheid die liefde met zich mee kan brengen. Liefde voor een fantasie, liefde voor wat verloren is gegaan. Liefde die je voelt bij het hervinden van een herinnering, liefde voor je vrienden en familie, je kind, je partner. De rol van liefde in het afwisselende leven met haar angsten en gelukzaligheden. De liefde die je voelt in de kleine dagelijkse dingen. Daarin ligt misschien wel het fundament voor een liefdevol bestaan.
Polly Paulusma schrijft de songs voor dit album in een klein jaar. Vanuit een heftigheid die ze voordien niet kende van zichzelf. De liefde voor haar man, haar kinderen, de rouw-liefde voor een verloren kind, haar verloren vader en haar levende vrienden. Songs over die liefde en songs over de woede van verlies. Elke song wordt voorafgegaan door- en is verbonden met een gesproken proloog. Ingebed in instrumentale sounds en in de natuur opgenomen geluiden van wind, druppend water in spelonken en echo’s in oude gebouwen. Een meevertellende fluisterende tweede stem klink als afkomstig uit een ander universum. Het akoestische instrumentarium maakt dat zowel de donkere- en blije- als de melancholische- en verontwaardigde kant van de songteksten heel puur worden omarmd. Zang, akoestische gitaren, drums, contrabas en piano, meer niet. De songs zijn kippenvel diep, melancholisch zwevend, jazzy en folky verhalend. Het geheel geeft je een haast bovenmatig inlevingsvermogen in de oprechte teksten van Polly Paulusma.
Een van de bovenste plank neergedaalde tocht door het leven van de mens Paulusma. Een spiegel en een herkenning. Je hoeft geen geduld te hebben om het album te beluisteren. Je krijgt het geduld als vanzelfsprekend over je uitgestort.