Paul Otis Gibbs III is een Amerikaanse singer-songwriter. Daarnaast laat hij van zich horen in podcasts. Vanaf 2002 brengt Gibbs platen uit. 49th And Melancholy was het debuut in 2002. In 2020 verscheen de negende langspeler Hoosier National. Het werd in 2025 weer tijd voor nieuw materiaal. The Trust Of Crows telt tien kakelverse liedjes en klinkt na twee of drie keer draaien vertrouwd. Gibbs is op dit tiende album hoorbaar bekend. Hij is als een goede vriend die een periode uit het oog was verloren. Na beluisteren is er de gedachte dat het goed is dat Otis Gibbs terug is.
De songs van Gibbs zijn uit het gewone leven gegrepen. Vandaar bij eerdere releases de vergelijkingen met Woody Guthrie, Kris Kristofferson en Townes Van Zandt. Ook de podcasts van Gibbs handelen over heel gewone onderwerpen. Natuurlijk is er de nationale en internationale politiek, maar het zijn soms ook burgerlijk kleine onderwerpen die een plaats krijgen in de uitzendingen. De podcasts worden gemaakt onder de titel Thanks For Giving A Damn. En zo’n titel reikt natuurlijk net iets verder dan alledaagse besognes.
De hoes van The Trust Of Crows is zo’n kiekje dat elke dag honderden keren op de Dam in Amsterdam wordt gemaakt. Duiven op de hoes van een langspeler?!? Ach, het zal wat. Gibbs vertelt in het persschrijven dat hij vogels voedt vanaf de balustrade van zijn huis. Vertrouwen tussen mens en dier is mogelijk, zo ervaart hij. Alle liedjes hebben kwaliteit. De ritmesectie Dave Jacques, bas en Lynn Williams, trommels klinkt ervaren. Op precies de juiste momenten worden Gibbs, gitarist Thomm Jutz en organist Finn Goodwin-Bain meegenomen naar breaks in de nummers.
‘Holy River Blues’ opent en het is met recht een bluestrack. Gibbs vertelt over een man die verthaalt over dromen, over kleine gebeurtenissen als een wandeling in een bos of langs een rivier. Gibbs zou graag in de voetsporen van deze man treden. The world is burning but our hearts are growing cold. (-) There is a holy river and it blows through me and you. Het zijn simpele woorden waarin Gibbs vraagt om de juiste richting. ‘Eastside’ volgt en begint op gitaar. De stem van Gibbs zet de toon. En langzaam sluiten de andere muzikanten aan. Harmonieus wordt er gezongen over de ‘Eastside’. Gibbs gaat terug naar zijn jeugd en vertelt over dagelijkse ervaringen. Het is een klein maar heerlijk nummer.
Zo is er over elk van de songs iets te vermelden. Simpele teksten en eenvoudige melodielijnen leveren veel luisterplezier op. Een laatste tip. Check het YouTube kanaal van Otis Gibbs voor heel veel meer verhalen en muziek. (Independent)