Er zitten heel spannende lagen onder de oppervlakte van het leven dat we leiden. We voorspellen een wereld waar we eigenlijk al volop inzitten. Jodymoon zingt erover. Kunnen we nog terug of zijn we al te afhankelijk van AI en algoritmes? Bij terug denk ik als vanzelf aan een analoge wereld. Jodymoon heeft haar muziek juist verbreed met een (oude) drumcomputer “The Machine”. De boodschap is wellicht: “Gebruik, maar laat je niet gebruiken”.
Jodymoon is natuurlijk het Maastrichtse duo Digna Janssen (zang, toetsen, percussie) en Johan Smeets (zang, (elektrische)gitaar, synthesizer, bas, percussie, geprogrammeerde drums). Het is 2006 als zij hun eerste album ‘Look At Me Look At Me Don’t Look at Me’ uitbrengen. Niet aan te ontkomen die stem van Digna Janssen. Vol in het midden en in staat om, zonder enige vorm van forceren, keihard te zingen. Het speelse gitaarspel van Johan Smeets is de tweede poot van hun songs. De derde poot is hun songwriting. De songs zijn op een bijzondere manier stabiel sterk. Elke verrassing, elke wending is raak, geen zwakke momenten, maar een constante waardoor je onbevangen kunt luisteren. Acht albums, waarop ze met een steeds iets andere akoestische en/of elektrische invalshoek Americana bezigen.
‘The Machine’ is het negende en instrumentaal meest gevulde album. Johan heeft de elektrische gitaar opnieuw ter hand genomen. Zijn spel is soms klassiek zoals op het majestueuze ‘City Glow’, waar ondanks de theatrale benadering, de gitaar een hoofdrol blijft spelen. Een fantastische stadse melancholische wegdrijver. Laat ik de titelsong niet overslaan. Het, toch ook heerlijke, akoestische gitaarspel pakt de song op. Als ‘the machine’ gaat meelopen is de song met haar krachtige zanglijn een prachtig geheel. Zing gerust mee Johan, je voegt een intiem laagje toe met: “Our brain’s running down, no warning call- These times will change it all, change it all”. Weldadig is de elektrische gitaar op het mild spannende ‘I Am Ready’ met een vloeiende opbouw van een zacht gezongen zanglijn naar pure kracht uit de tenen. Mooi zijn de meelopende ritmes en uitgerekte toetsen. Basaal gespeeld op elektrische gitaar en gezongen door Johan met Digna als backing vocal is ‘You Don’t Like It’ in één woord gewoon een heerlijk lied. Op het als een r&b song klinkende ‘Solitary Traveller’ is ‘the machine’ als vanzelfsprekend aanwezig. Als het tot slot tijd is om ‘Become Your Own’ te gaan beluisteren blijkt dat de bijna hopeloze melancholie die uit het verhaal en de melodie spreekt niet fataal hoeft te zijn als je je kunt herpakken om jezelf te vinden. Toch ook een visioen van een drummachine en een akoestische gitaar die hand in hand uit beeld lopen.
Jodymoon heeft weer een prachtig werkstuk gemaakt. Samen alles gedaan tot en met de beeldende hoes. Waarom heel Nederland en daarbuiten niet volop geniet van dit duo? Ze zijn niet mainstream, ze zijn songwriters zoals ze willen zijn en beschikken over een van de overweldigendste stemmen van ons landje en behoorlijk ver daarbuiten. Ze maken muziek waar heel veel mensen van zouden kunnen genieten. Wil het grote publiek dat niet? Laat ze dan maar lekker onder een “autotune dekentje” kruipen, want dan zijn deze tien songs parels voor de zwijnen en heeft Jodymoon gewoon gelijk: “kunnen we nog terug naar ons eigen vermogen”?