“Misschien dat hij met zijn begeleidingsband ‘The Situation’ nog eens dezelfde krachtige verstilling bereikt als op dit album”: dat is het citaat waarmee ik de review van 4 mei dit jaar over de liveregistratie van zijn vorige album ‘Lucky Streak’ eindigde. Heeft hij dat? We gaan het horen.
Jerry Leger is een Canadese singer-songwriter, geboren in 1985. Hij is al vaak aan bod gekomen in het RRCafé (zie voorgaande reviews). Niet voor niets, want hij is een veelzijdig muzikant die zich van heel wat muziekstijlen bedient. De songs op zijn meer dan tien albums ademen nogal verschillende sferen uit. Van slepende, melancholieke countryblues tot folkrock en alles wat daar, aan pop, jazz, blues en americana tussenin zit. Jerry leeft zich er vakkundig in uit (zo schreef ik eerder over zijn oeuvre). Zijn opa is hier mede “schuldig” aan door de jonge Jerry met muzikanten als Hank Williams, John Lennon, Bob Dylan, Lightnin’ Hopkins, Leonard Cohen, Elvis Costello, Neil Young, The Everly Brothers, Tom Waits en Gordon Lightfoot te laten kennismaken.
Nee, niet een krachtige verstilling, dat is niet de koers die Leger vaart op ‘Waves Of Desire’. Wel een zekere rust en evenwicht in de composities, waarbij ik niet rechtstreeks gepakt word, maar die ik wel begrijp. Eerst gaat hij helemaal terug naar de fundamenten van het singer-songwriter-vak met ‘Lucky Streak’ om daarna songs op te bouwen die alle elementen bevatten waar hij door gecharmeerd is. Dat levert een heleboel hoorbare speelvreugde op en songs die teruggaan naar een onbevestigd tijdsgewricht. Legers iets geknepen, halfhoge, stemgeluid is onmiskenbaar een sfeerbepaler en zijn composities zijn met heel veel kennis van zaken gemaakt. Een comfortabel muzikaal gevoel overvalt mij bij het horen van ‘You Don’t Have To Stay Long’. In zowel woord als muziek klinkt het galmend relaxed en warm melancholiek. In galop draaft ‘Willow Ave’ op 50e jaren elektrisch gitaarwerk, broeierig naar het maken van een keus. De toetsen verouderen de rockballade-melodie, alsof het vintagegehalte uit de jaren 60 ook een rol moet hebben. Het levert een zeer aangename song op. Dan is ‘Waves Of Desire’ van een rechttoe rechtaan gehalte, dat weliswaar een goede entourage is voor de tekst, maar minder aanspreekt. Vooral de deinende songs als ‘Let Me See How It Ends’ vind ik de sterkste. Daarin maakt Legers een genre met heel veel raakvlakken en toont hij zijn liefde voor het vak. Met piano en mondharmonica, invallende en aanzwellende gitaren en toetsen zingt Leger de gedragen countrypopsong ‘Back In Love With Me Again’. Dat mag ook wel na alle liefdesvraagstukken uit de negen voorgaande songs.
Als een gespleten persoonlijkheid blijf ik na enkele overluisteringen zitten met het gevoel een kwalitatief goed album te hebben gehoord van een muzikant die decennia muziek wil vieren, maar daarmee mijn verlangen naar meer Lucky Streak niet heeft kunnen inwilligen.