Elke keer als Trad Records, het label dat in 2018 is opgericht door Ward Dhoore en Jeroen Geerinck (folk)muzikanten uit België, weer een album hebben uitgebracht veer ik op. Ze hebben al een rijtje fraaie hoogstaande albums het daglicht laten zien waarop een collectief muzikanten, ieder op een eigen wijze, folkmuziek actueel maken. Op de uitgebrachte albums speelt iedereen met iedereen in wisselende samenstellingen en onder verschillende groepsnamen. Het collectief groeit gestaag door.
De midden dertiger en broer van Ward, Hartwin Dhoore, is de Belgische diatonische accordeonist, die zowel onder eigen naam als met ‘Siger’ en het ‘Hartwin Trio’, mede door een jaren lang verblijf in Estland, geïnspireerde folk- en balfolk muziek speelt. In zijn muziek is een hang naar het klassieke te horen. Dat heeft hij op ‘Unfolding’ volledig uitgewerkt. De rust van het Estse landschap heeft ook hier een rol gespeeld. Zijn idee om muziek te schrijven voor accordeon en klassieke strijkers speelt al enkele jaren, maar door een bescheiden geloof in zijn eigen mogelijkheden was er twijfel. De melodieën zaten in zijn hoofd en zijn er uiteindelijk uitgekomen door samen te werken met klassiek dirigent Gabriel Hollander. De strijkers zijn ook door hem aangedragen. Op viool Nicolas Dupont, op altviool Clément Holvoet en op cello, Julius Himmler.
Het album begint met het ontvouwen (Unfolding) van wat we gaan horen. Een sferische klassieke melodie in een kalm tempo met kleine barokke toonzettingen. ‘Floating’ heeft een spannende gelaagde melancholieke opbouw naar een met percussie ondersteund slot waarin, op de achtergrond, een zangeres woordeloos haar melodie zingt. Ook op ‘The Forest Knows Where You Are’ komt, na een rustige wandeling die eindigt met een unheimisch waakzaam gevoel, percussie om de hoek kijken. Je hoort het tussen de bomen door glippen en je begluren. ‘Illumia’ is kleiner, een slow dance folkmelodie met de accordeon in de hoofdrol. In het Vlaams wordt een slow dance heel beeldend een plakker genoemd.
Een hoogtepunt vind ik ‘White Light’, een minimalistisch werk op een folkmelodie. Korter kan ik het niet omschrijven, maar het is de bijzondere kern van dit aansprekende stuk. Het stuk ‘Head In The Clouds’, is als een ijllicht, uitgesponnen in tonen met een klassiek gestreken basis. Verhalend en verbeeldend, een plek waar je blijven wilt. De sfeer gaat over in het opgewekte melancholische ‘Nightfall’. Kan dat? Ja, dat kan want melancholie kan uitermate gelukzalig zijn. Daar moet je dan wel alles voor opzij zetten in de bovenkamer.
De negen stukken op dit album zijn als kralen aan elkaar geregen. In één adem te beluisteren omdat elke song, na een interval, in sfeer een aansluiting heeft op de voorafgaande song. Soms is dat rust in tempo, soms een nieuw begin of een voortgaande melancholie, maar met een andere melodieuze gelaagdheid. De herhaling van een reeks tonen en de langzaam verschuivende melodielijnen zijn een rode draad op het album die je vast kunt pakken en door laten meevoeren tot de laatste noot.
Gewoon kopen dit album. Niet alleen omdat je liefhebber bent, maar omdat je ook weleens wilt wegdrijven op muziek dat de pretentie heeft je het hogere te laten ervaren in een aloude omgeving van heuvels, eeuwenoude bomen en het elke dag weer nieuwe licht.