Het sentiment van een Texaan over zijn thuisstaat zal ik nooit volledig kunnen doorgronden. De songs over cowboys, het wilde westen, het harde leven en prachtige songs, die noodzakelijkerwijs alleen kunnen ontstaan door alcoholverslaving, vernietigde liefdes, armoede en dakloosheid, spreken, op veilige afstand, zeker aan. Burrow doet het anders: clean en gestructureerd levend zingt hij dit album als ode aan het wilde westen, maar vergeet de toekomst en, ondanks de huidige bittere tijden, zelfs hoop voor de toekomst niet. In muzikaal prachtige tot fantastische composities vervat.
Dallas Burrow uit Texas dus, woont in de plaats New Braunfels. Als tienjarig knulletje krijgt hij zijn eerste gitaar. Waarschijnlijk omdat papa Mike Burrow muzikant en groot liefhebber is van de Texaanse rootsmuziek en “bloedbroeder” van o.a. Townes van Zandt. Naast een aantal EP’s heeft Burrow drie studioalbums opgenomen. Zijn eerste album ‘Southern Wind’ uit 2019 heeft een breed scala aan Americana music van country, jazz en gospel tot folkrock. Dat zet hij voort op de volgende albums, maar qua instrumentarium uitgebreider. ‘The Way The West Was Won’ vind ik absoluut een stap verder gaan. Melodieus een stuk eigener en meer vereenzelvigd met de tekst en de sfeer daarvan. Burrow beschikt daarbij over een prachtige en overtuigende stem met een hese rand die hij in meer of mindere mate kan sturen en inzetten. Hij staat als een klok, om de boel maar eens samen te voegen. Dat levert prachtige vertelsongs op als ‘Livin For Today’, met fingerpicking-gitaar, viool, steel, bas en percussie, en ‘When The Cowboy Rides’, waarin de mandoline haar intrede doet.
Het album begint echter met de country-bluessong ‘Read ‘Em And Weep’, waarop Ray Wylie Hubbard meezingt. Als de viool met ‘Colorado Bound’ begint, weet je direct al dat er enige melancholie gaat spreken. Kelly Willis gaat zingend mee in het lied, waardoor de sfeer dusdanig op je inwerkt dat je de twee op een podium ziet staan en het publiek zich met een weemoedige, milde glimlach in de song herkent. De zegsong ‘Disappearing Ink’ met een cirkelende gitaar en bas en intervallen van viool en banjo is een indringende song. Gebeurtenissen dienen zich overal aan, Burrow reist in alle windrichtingen en komt ze overal tegen. ‘Tornado’ met kalme, maar sterk voortstappende paardenhoeven en een Latin-trompet is een spannende, met een zekere beklemming ingevulde song. ‘Indian Song’, de kracht van de mensen die het land bevolkten, uitgeroeid werden, maar nog rondwaren. Ik denk dat dat komt door een onderdrukt schuldgevoel dat moet blijven bestaan zolang er geen echte vrede is. Prachtige song met een uit de oorsprong ontsproten fluit.
Het rijke, maar precies passende instrumentarium op dit dertien songs tellende album is overal waar nodig. De melodieën zijn krachtig en sterk zonder gepolijst te klinken. Het album pakt denk ik iedereen die Texaanse muziek in zijn/haar pakketje favorieten heeft. Omdat Dallas Burrow zich zo sterk ontwikkeld heeft, maar dicht bij het vuur is gebleven, denk ik dat hij precies weet hoe hij zijn rootsmuziek stap voor stap in het leven van de huidige generatie moet plaatsen en laten voortleven. Ik dein nog even verder op ‘Colorado Bound’.