Ergens in 1988. Een bescheiden review in de plaatselijke courant geschreven door een medewerker van de eveneens plaatselijke maar zeer uitgebreid gesorteerde CD winkel. Het tweede album van The Cowboy Junkies: “The Trinity Session”, omschreven als een album van de buitencategorie. Townes van Zandt is helemaal ondersteboven van deze groep Canadezen die “ijzingwekkend” het hele scala aan Americana folk gebruikt om een geluid te laten horen dat grenst aan, ja aan wat. Gelukzalige melancholie wellicht.
Ik moet het album hebben. Een forse keelontsteking kluistert mij aan de bank maar uit liefde voor een arme (zeurende) zieke pakt mijn partner de fiets en schaft het album aan. Sindsdien zijn de vier Cowboy Junkies muzikanten waarbij ik, na het uitkomen van een nieuw album, alweer reikhalzend uitkijk naar het volgende.
“The Trinity Sessions”. Gewoon een paar gitaren, drumstel, mondharmonica en een diepe bas. Beetje echo en de heldere, met een randje omgeven, iets lage stem van Margo Timmins. Broer Michael is de songwriter/gitarist, broer Peter drumt en Alan Anton (geen familie maar boezemvriend) bast. Op dit album vermengen blues, jazz, folk, country en rock zich tot een kalme mysterieuze lijzigheid. Na ruim dertig jaar nog geen promille ingeleverd aan zeggingskracht. De zes broers en zussen Timmins komen uit Montreal. Margo en broer Michael ontdekken de punkscene in Toronto, een eerste bandje wordt geboren. Margo doet “slechts” als roadie mee. Zangeres wordt je als je broer vraagt om het te worden en de Cowboy Junkies (de naam klinkt gewoon lekker) zijn geboren. Het eerste album “Whites Off Earth Now” bevat voornamelijk covers maar volledig in de eigen jas gegoten en slechts met basale middelen opgenomen. Covers spelen, naast de songs van Michael, een flinke rol. Eén van de grootste inspiratiebronnen om muziek te gaan maken is het in hun jeugd luisteren naar talloze albums. De pareltjes zijn ze zelf gaan spelen.
Een kleine 20 albums maken ze. Waarin ze zich soms verbreden en meer rock toelaten of thematieken bezingen zoals op “Early 21st Century Blues” over de meest negatieve eigenschappen van de mensheid. Het 20 jarig bestaan van de band wordt gevierd met een documentaire over de heropname van “The Trinity Sessions”. Nathalie Merchant, Vic Chesnutt en Ryan Adams zijn gastmuzikant. “The Nomad Series” uit 2010-2012 bevat vier albums. “Renmin Park” is een indrukwekkend album. Michael tekent voor de ideeën en verwerkt een verblijf in China in de songs. ‘Demons” is een eerbetoon aan overleden vriend Vic Chesnutt. “Sing In My Meadow” is niet minder indrukwekkend. Hard, bitter en gierend. “The Wilderness” is sferischer en met Folk doorspekt. Hoe breed de Junkies hun muziek ook maken door toevoeging van backing vocals, een ruimer instrumentarium en het gebruik van elektronica, ze blijven (mee)slepend, niet in de laatste plaats door de zang van Margo.
Na “All That Reckoning” en “Ghosts” uit 2020 waarin moeder Barbara wordt herdacht komt “Songs Of The Recollection” uit. Negen covers volledig in Junkie stijl. Eerder uitgebracht, speciaal opgenomen, heropgenomen maar allemaal als ode aan hun inspiratiebron: de draaitafel uit hun jeugd. “Five Years” van Bowie krijgt een heel eigen verteltrant. “No Expectations” blijkt een kalme folk ballade te kunnen zijn. “Don’t Let It Bring You Down” van Neil Young spat de huiskamer in. Zijn “Love In Mind” is welhaast een warme middle of the road song. “The Way I Feel” van Gordon Lightfoot; beide uitvoeringen met een uniek stemgeluid. Dylan ontbreekt niet. Hij wordt in “I’ve Made Up My Mind To Give Myself To You” meeslepend van muziek voorzien. De vaak “wondere bijzondere” toonzetting van Vic Chesnutt wordt in “Marathon” van een extra lading sfeer voorzien. “Seventeen Seconds” van L.A. Tolhurst (Cure) is volledig in het sferische Junkiegeluid verpakt. Margo’s zachte sonore helderheid roert de ziel.
Het maakt bijna geen fluit uit wie de songs geschreven hebben. In handen van The Cowboy Junkies zijn ze als was. En voor ik het vergeet: Margo zingt live half zittend op een hoge kruk, kopjes thee drinkend. De heren muzikanten blijven op hun stoel. Kalm dichten ze zelfs de meest harde noten een weemoedige zachtheid toe. Net voor de C-tijd nog van kunnen genieten in Eindhoven.