Om een kort verhaal lang te maken: The Walkabouts, Carla Torgerson, filmmuziek, talloze samenwerkingsverbanden, eigen studio, podium voor talenten, producer, labelhouder. Dat is het kort door de bocht verhaal. De heer Eckman omschrijven is een boek waard. Iets langer dus maar.
Multi-instrumentalist en singer-songwriter Chris Eckman is een Amerikaan uit Pennsylvania maar woont al geruime tijd in Ljubljana, Slovenië. Begin 80e jaren begint hij met optreden en richt in Seattle, samen met zangeres Carla Torgerson, de americana band “The Walkabouts” op. Bijna tegen de grunge klippen op verwerven ze veel lof en ja omschrijf de muziek van deze band maar eens. Uit folk-pop ontsproten americana songs met zeer uiteenlopende arrangementen van rock tot theatrale orkestraties, experimentele klanken en kleinere singer- songwriter songs. De kracht van de band is het vermogen een onmiskenbare spanning op te bouwen in hun songs met melodielijnen die net naast de lijntjes kleuren. De albums van “The Walkabouts” roepen bij mij een enorme ambivalentie op. Eén en hetzelfde album onderga ik de ene keer als een geweldige zelfs emotievolle ervaring, een andere keer komt hij niet binnen. De juiste stemming begint bij de luisteraar. Na dertien albums houdt de groep in 2015 op te bestaan.
Toen Chris Eckman, enige tijd met Carla Torgerson aan het optreden was en samen een aantal albums uitbrachten, kwam, wat mij betreft, de ware aard van de Walkabouts muziek naar boven. “Eckmancomposities” zonder franje maar met dezelfde spanningsvolle opbouw. Prachtige intense eenvoudige optredens die af en toe in een piepkleine oplage op schijf verschenen zoals: “Nights Between Stations (Live In Thessaloniki 1995)” en “Ljubljana” uit ’99.
Eckman maakt vanaf `99 een aantal solo- en soundtrack albums. “The Black Field” en “Harney County” springen er wat mij betreft uit. “The Last Side Of The Mountain” dat weliswaar mooie songs bevat heeft arrangementen die niet altijd bijdragen aan het goed uit de verf komen van de songs. Na, tijdens een vakantiereis, met de Malinese band “Tamikrest” in aanraking te zijn gekomen richt Eckman zich met zijn platenlabel “Glitterbeat” op het fenomeen “Wereldmuziek”. Muzikanten en bands vanuit alle windstreken kunnen er terecht om hun muziek te verspreiden. Eckman heeft door zijn reizen naar Afrika en zijn contacten met muzikanten aldaar de enorme verschillen tussen ons rijke westen en veel andere gebieden in de wereld aan den lijve ervaren. Met het label hoopt hij muzikanten waar dan ook vandaan gelijke kansen te bieden in het uitbrengen van muziek.
“Where The Spirit Rests” Zeven songs die zijn voorgaande werk overstijgen. Eckman zingt dieper, en intenser dan ooit. Er heeft zich een fraaie rafel op zijn stembanden ontwikkeld. De songs zijn semi akoestisch met gitaar, bas en drums opgenomen. Bevriende muzikanten hebben de opnames daarna in meer of mindere mate gelardeerd met ruimtelijke klanken van pedal steel gitaar, viool en toetsen. Ik moet zeggen op een zeer invoelende wijze. De kalme songs hebben een uitermate gedragen sfeer. Ze gaan verhalend de diepte in, zijn donker, melancholisch en met elkaar een zoektocht naar een verloren ik.
Eckman heeft zich naar mijn idee vaak zo intensief met andere muzikanten bezig gehouden dat hij daardoor nogal eens als een soort compromis muzikant heeft geëxcelleerd. Makkelijk meespelend en niet altijd toegekomen aan wat hij ten diepste kan en wil maken.
Het lijkt net of Eckman met “Where The Spirit Rests” zijn doel bereikt heeft. “You Want It Darker” dringt zich aan mij op. Na dit album kan het stil worden. Na dit album kan Eckman ook opstaan en ons mooie doorleefde songs blijven brengen. Vooralsnog: dompel je onder in dit kunstwerk.