A friend took me to see Ben de La Cour at a little hole-in-the-wall in Nashville. It didn’t take long to realize I was in the presence of greatness. He has much to say and knows how to say it as only a true poet can. You owe it to yourself to check him out. He is important. You need this bright young talent now more than ever. We all need Ben de la Cour. Het zijn de complimenten van Lucinda Williams na het bezoeken van een optreden van De la Cour.
Voor de langspeler Sweet Anhendonia haalde Ben de la Cour in 2023 nog een scheepsvracht bevriende muzikanten naar de studio. Het resulstaat was verbluffend mooi maar De la Cour kon zich ook verbergen achter de talenten van anderen. De americanoir van de Amerikaan zelf bleef wat verscholen. Voor New Roses gooide de singer-songwriter het over een meer individuele boeg. Josh Klein blies op enkele nummers mee op trumper, Billy Contreras deed mee op viool. Verder bespeelde De la Cour alle instrumenten.
Ben de la Cour is een muzikant die eigen verhalen verpakt in originele folkmuziek. Die eigen ervaringen zijn doorspekt met verslavingen en afkickplekken. Recensies van eerdere langspelers werden volgeplakt met persoonlijke gebeurtenissen. Terugkijken hoeft niet meer. New Roses is een hoogtepunt in een persoonlijk oeuvre en is te beluisteren zonder al die soms wat sensationele en persoonlijke hoogte- en dieptepunten.
‘I Must Be Lonely’ opent met wat mooi gespeelde aanslagen op toetsen. De la Cour lijkt alleen in een studio te bivakkeren en zingt de eerste zinnen. De track krijgt na wat coupletten een versnelling in het refrein. De la Cour experimenteert verder op toetsen, zijn sonore stemgeluid is genoeg om de luisteraar te betrekken bij een wonderlijk mooie track. En dan verhaalt hij verder over eenzaamheid. I must be lonely tonight. Nog een keer zingt hij over alleen zijn. Zo mooi kan eenzaamheid zijn. In ‘The Devil Went Down To Silverlake’ wordt de duivel achterna gezeten. De gitaar is bijna ontstemd, maar braakt precies het juiste geluid. De duivel is onderweg en dat is voor iedereen voelbaar. ‘Bad Star’ volgt en is akoestisch klein. Een gitaar en de stem van De la Cour. Alleen de viool van Billy Contreras helpt. Ingehouden en adembenemend. Volgen nummers die laten horen dat De la Cour niet altijd alleen is. Titels als ‘Beautiful Day’ en ‘We Were Young Together Once’ zeggen genoeg.
‘Jukebox Heart’ is een sleutelnummer op het album. Gooi een muntje in de muzikant die Ben de la Cour is en er komt iets moois uit. In ‘Beautiful Day’ lijkt Neil Young de studio te hebben bezocht. ‘Christina’ is zo’n liedje dat de kroeg stil zal krijgen. Titelnummer ‘New Roses’ sluit een geweldig album af. Gooi nog maar een muntje in die juxebox en druk op een track van Ben de la Cour. Genieten! (Julian Records)