Árný Margrét Sævarsdóttir is haar volledige klinkende naam. Nou ja klinkend, voor ons wat moeilijk uit te spreken. Haar eerste album heet ‘They Only Talk About The Weather’ en dat is voor ons dan weer wel een heel bekende uitspraak.
Arny Margret is een IJslandse singer-songwriter-gitarist, geboren in 2001 in Ísafjörður. Pianospelen leert ze al op jonge leeftijd. Op haar 17e is de gitaar het instrument waarop ze haar creativiteit het beste kwijt kan. Ze gaat zelf songs schrijven en zich, na de middelbare school, muzikaal verder scholen in Denemarken. Covid brengt haar terug in IJsland. Daar gaat een balletje rollen doordat ze mensen ontmoet waardoor haar eerste album in 2022 uitkomt. Een album met kleine songs waarin de akoestische gitaar prominent aanwezig is, maar omgeven door een verscheidenheid aan bescheiden toevoegingen op piano, bas, sounds en percussie. Een album, gewogen op een goudschaaltje. Arny heeft een bloedzuivere stem waar ze zacht, helder, hoog en met een fraai vibrato mee zingt en een sfeer van folk neerzet die een snaar weet te raken. Als ik het groteske van het IJslandse landschap hand in hand met haar muziek voor me zie, dan zijn het behapbaar gemaakte in mist gehulde rotspartijen aan de oceaankust, dan is er een kristal heldere lucht boven een onstuimige zee. Dan zingt ze over uitbrekende verlangens die bij een eiland horen, maar waar je nooit van zult vertrekken.
Dan vrees ik dat je ook vanaf IJsland in de handen kunt vallen van producers die je prachtige muziek gaan kneden en overgieten met een sausje dat al het bovenstaande teniet doet.
‘I Miss You, I Do’ zet ik dan ook op met die vrees en ik moet zeggen dat het album langs de randen van die afgrond zeilt, maar dat het zo knap in elkaar zit dat het, met een iets uitgebreider aantal ingrediënten dan het vorige album, heel sterk uit de verf komt. Sterker nog: Arny Margret gebruikt invloeden, opgedaan tijdens haar reizen door de US, als verrijking, als her en der opduikende sferische toonzettingen. Een prachtig voorbeeld is de mondharmonica op ‘You’re Mine, I’m Yours’, hij duikt tussen de spleetjes van de melodie, als een eigengereid dingetje, steeds even op. De banjo, de harmonica, de elektrische gitaar, verschillende producers uit verschillende delen van de US, nadrukkelijk door Arny zelf gekozen, vervolmaken de sound die ze op het album beoogt. Zo sniert een ongedurige elektrische gitaar op de titelsong door de genuanceerd gearrangeerde melancholische melodie zonder dat er een discrepantie ontstaat. Veel kleiner is het daaropvolgende ‘Crooked Teeth’ waarin een sferische sound de jazzy-folkmelodie een cachet meegeeft die later door de harmonica en banjo wordt overgenomen. De bewust ingeslopen Amerikaanse invloed is op ‘I Love You’ fijn mild aanwezig door de pedal-steel. Deinen op de Americana-melodie van ‘Day Old Thoughts’ is geen straf. Daar waar bas en drums een ritme met variatie neerleggen, zeeft Arny er jazzy-zacht de melodie uit en fladderen er toonaarden van toetsen en snaren omheen. Volledig op de rand van de afgrond met een backing-vocal die net op tijd afbuigt. Oei, denk ik, maar wat gebalanceerd neergezet! Dat het album eindigt met ‘Happy New Year’ is gezien de melancholie en voor de toehoorder wellicht de romantiek daarvan, erg op zijn plaats. Pijnlijk maar oprecht.
Hoe zuiver weloverwogen kun je muziek maken. ‘I Miss You, I Do’ is een antwoord op die vraag. Hoe nu verder is een vraag die niet makkelijk te beantwoorden is, maar misschien wel door Árný Margrét Sævarsdóttir vanuit haar donkere IJslandse winters met een blik op de wereld waardoor haar geest zich verder verruimd.