Alsof het niet mag, een album over een niet verbroken liefde. Recensenten lijken er moeite mee te hebben. Tekstschrijvers overigens ook, maar Gary Louris pakt de koe bij de horens en maakt er een album over. Een verrassend album waarop Louris wel de poëzie vindt, maar misschien niet altijd de woorden. De muziek spreekt daarentegen song-boekdelen.
Behoeft de heer Louris nog een introductie? Die Amerikaanse singer-songwriter-gitarist van de in 1985 mede door hem opgerichte ‘Jayhawks’ met tot nu toe twaalf albums en drie liveconcerten op plaat? Ik denk het niet. Alt-country met regelmatig een eigen poprandje. Een band waar ik persoonlijk met enige regelmaat bijna een album van heb aangeschaft omdat ze heel fraaie songs hebben gemaakt. Hoor ik de muziek van Gary Louris solo dan hoor ik wat ik had willen horen van de Jayhawks
Het eerste album onder eigen naam is ‘Vagabonds’ uit 2008 waarop hij zijn songs nog met een flink bandgeluid lardeert. Enkele songs komen op ‘Acoustic Vagabonds’. De “kaalheid” komt in mijn oren de songs ten goede. Ze zijn kernachtiger en zijn niet al te krachtige, maar heel eigen stemgeluid moet hij bijna oversturen om kracht bij te zetten en dat klinkt indringend. Het album ‘Ready For The Flood’, samen met oud Jayhawkslid’ Mark Olson, heeft geen noot te veel of te weinig waardoor de songs ingetogen parelen met heerlijke vanzelfsprekende haperingen in de (samen)zang.
‘Dark Country’ is in muzikaal opzicht een hoogstandje. Krachtig in gitaar-, pianospel en zang met adequate toevoegingen en aanvullingen om te accentueren en een sfeer te benadrukken. ‘By Your Side’ heeft dat alles in zich. De liefde voor je “eeuwige” metgezel is geen rechttoe rechtaan stromend kanaal maar een grillige rivier die je soms uit elkaar drijft, maar je even later in elkaars armen naar beneden meeneemt in haar val om in een trage breedte samen verder te drijven naar onbenoembare doelen waar je elkaar in steunt. Geheel in Louris stijl krachtig geslagen pianospel, strijkers en mondharmonica. Een rake song. Het album begint sowieso heel fraai met “Getting Older” mondharmonica, akoestische gitaar en een vleugje elektrisch. Direct een pakkende melodie, hoog gezongen met gesloten ogen over geliefd zijn in de tijd die je niet moet vermorsen met onverschilligheid naar elkaar toe. Met fingerpicking gevolgd door het regelrechte liefdeslied ‘Couldn’t Live A Day Without You’. Fraai zijn de onderliggende uitgesponnen harmoniumtonen. Diep spannend is ‘Dead Porcupine’ de akoestische snaren trillen donker. Toetsen breien zich er behoedzaam doorheen en langzaam voltrekt zich een ongrijpbare tocht met de angst om verlaten te worden. De traag aangeslagen akkoorden op akoestische gitaar illustreren ‘Better To Walk Than To Run’. Met de vertragende werking van summier lapsteelgeluid een song om fijnkauwend te consumeren. Na elf songs waarin het album een ode aan Gary Louris vrouw blijkt te zijn (hoe mooi kan het zijn) is mijn slotsom dat een ‘Perfect Day’ niet bestaat. De song slaat naar mijn idee jammerlijk de plank mis. Hoewel zeker niet de bedoeling is het een meesmuilende song. Het was beter geweest een instrumentaal fingerpicking-stuk te schrijven met de titel ‘Without Saying A Word This Is Yours’.
Het moest even gezegd, maar het album is gevoelvol en persoonlijk en iedereen mag weten wat houden van is.