Een zeer veelzijdige man, deze Jefferson Ross. Ik kwam hem voor het eerst tegen op een kerst-CD uit 2016, waar hij samen met de Duitse expat Thomm Jutz laat horen wat deze twee mannen kunnen. Ik was zeer onder de indruk. En dat ben ik weer bij het beluisteren van dit nieuwe project, waarbij Jefferson helemaal alleen 14 eigen nummers speelt (alle instrumenten) en zingt. Voorwaar een prestatie. Het levert een stilistisch gevarieerd album op van 59 minuten. Hij speelt alle instrumenten, nam de songs op, mixed alles en zorgde voor de art van de hoes.
En zoals vele goede artiesten in de USA dat kunnen, er is diepgang in de teksten, zijn kijk op leven, dood, trouw, twijfel en proberen zijn thuishaven te begrijpen, het zuiden van de USA. Er is ruimte voor gospel (‘Lion in Zion’, ‘Maria Magdalene’, ‘House of the Lord’), het genot van reizen (‘Travel’), het simpelweg genieten van het eten van taco’s (zeer populair in het zuiden van de USA, ze beginnen er vaak al bij het ontbijt mee, een vrolijk deuntje met een orgel in de hoofdrol: ‘One Taco at the Time’), een ode aan Jerry Lee Lewis (‘Jerry Lee Lewis’). Een quote van Jefferson: ‘John Prine once said that what he loved to hear in a record was just a guy in a room entertaining himself’ en dat is waar Jefferson op deze CD mee bezig is, bijna een vol uur lang.
Wat een kerel, deze Jefferson Ross, wat een prachtige CD. Hij verdient aandacht en nog eens aandacht. (Independent).