De wereld van oude verhalen en geschiedenissen, ongerepte landschappen en de mensen die er onderdeel van uitmaken. Engelse en Ierse traditionals die die wereld bezingen. Het binnenaardse leven met haar buitenaardse onverklaarbaarheden. Wil je een keer in die wereld vertoeven? Dat kan! Lisa Knapp & Gerry Diver maken dat mogelijk met ‘Hinterland’.
Lisa Knapp wordt in 1974 geboren in Zuid-London. Als violist en folksinger-songwriter gaat ze, te midden van de toenmalige rave-scene, graag naar de folkclubs in haar buurt. De ballads en de manier van viool spelen trekken haar dusdanig aan dat ze zich intensief gaat verdiepen in de traditionals, de achtergronden daarvan en de muzikanten. Gerry Diver kent ze van nabij. Het is haar levenspartner en ook een begenadigd violist, multi-instrumentalist, componist en producer. Muzikanten als James Yorkston, Billy Bragg, Martin Carthy, Alasadair Roberts hebben met hem samengewerkt en dan noem ik slechts enkele folkartiesten, maar ook binnen de pop- en filmmuziek heeft hij fraaie resultaten bereikt. Een uitermate belangwekkend album van zijn hand is ‘The Speech Project’. Het bevat songs waarin delen van interviews met muzikanten, en andere in het oog springende mensen, met orkestrale folk composities verweven zijn.
Lisa heeft op haar drie eerdere soloalbums ook al medewerking gekregen van Gerry. Haar songs en interpretaties van traditionals stralen van bijna tegendraadse muzikale verrijkingen. Trillend minimaal, orkestraal en verhalend, geef het maar een naam. Altijd onverwacht en muzikaal van een absoluut hoogstaande orde. Het zijn niet alleen de melodieën, maar ook de tegenhangende muzikale introspecties die bepalen hoe de klankkleuren van de songs eruit zien. Daarbinnen zingt Lisa haar hoge zuiverheid en ontstijgt ze soms zichzelf door naar de luisteraar af te dalen op een ruimtelijke wolk. Wat is de oude folk toch een dankbare ondergrond om op te schilderen.
De viool speelt sonoor, er klinken korte tikken als slagen op metaal. ‘The Hawk & Crow’ vertellen hun verhaal. Gespeeld met metalen openhaardgereedschap, violen, gedroogde elzenbladeren, een rieten mand, een 80 jaar oude trom met een paar scheuren en een gelaagde zang. Samen veroorzaken zij een geweldige mythische dissonantie in deze oude folksong. De ‘Train Song’ is bijzonder intrigerend door het bijna mantra-achtig benoemen van wat de reiziger ziet tijdens een treinreis. De trein beweegt zich als een ritmische piano op een viooldrone voort, duikt een tunnel in op een gezongen riff en laat een stoompluim als een doorschijnende gedaante achter zich. De eerste klanken van ‘Long Lankin’ klinken als de oude vertrouwde folksongs over wraak, moord en doodslag. Lisa zingt het verhaal zuiver en bijna sereen. De percussie met bekkens en snaredrum ijlt er overheen en geeft een ijzige spanning aan dit, door een constante tweetonige klokkenspelklank begeleide, lied. Viool en gestreken bas geven de pijnlijke melancholie van het drama weer. Het minimalistische ‘Penumbra’ is een klassiek instrumentaal folkstuk voor violen en percussie gecomponeerd door Lisa. De solerende viool speelt met atonale tonen over een viooldrone. Slagwerk ritselt en uit het donker doemt een verre oertoon op.
Er is nog zoveel meer moois te beleven op dit album dat ik alleen maar kan concluderen dat dit een album is om van te huilen zo mooi.