Bij muzikanten die zich als beeldende kunstenaars ontwikkelen van het maken van figuratief werk naar een gevoelsmatige interpretatie van hun muzikale wortels veer ik meteen op. Heel vaak blijken deze muzikanten dieper en dieper in de eigenheid van hun muziek door te dringen. Soms verzandend, soms zoekend, soms werkelijk de snaar pakkend die ze willen pakken. 3hattrio is zover afgedaald dat ze met ‘Come Morning’ onze levensbron hebben vormgegeven vanuit een unieke hoek’.
Het zal ergens in 2012 zijn geweest dat de ouders van violist Eli Wrackle, toen 15 jaar, thuis een optrede van hem organiseerde om geld in te zamelen voor het middelbare schoolorkest. De oude rotten in het vak, Greg Istock en Hal Cannon vroegen hem daarbij om samen wat te jammen. Ook zo kan een muziekgroep ontstaan. Eli schoolt zich vanaf zijn vierde jaar klassiek en beoefent daarnaast folk en digitale muziek. Greg Istock is akoestisch bassist en zanger, maar kan met veel meer snaren uit de voeten en heeft zijn sporen verdiend in allerlei samenwerkingsverbanden. Hal Cannon speelt banjo, zingt, heeft een enorme kennis van folkmusic, is initiator van meerdere folkbands en festivals en is verwoed natuurbeschermer. Hij is de drijvende kracht van de band. Veel composities en bewerkingen zijn dan ook van zijn hand. Ik zal niet te veel over hem uitweiden, want zijn soloalbum ‘Cowboy Sutra’, op dezelfde dag uitgekomen als dit album, wordt elders besproken.
In 2014 verschijnt hun eerste zeer verrassende album ‘One Year’ waarin hun habitat, het woestijngebied van Utah met haar geschiedenis en tradities van de oorspronkelijke bewoners en de invloeden van de kolonisten, de kern is van hun songs. Een welhaast mystieke ervaring waarin Kelten het pad kruisen van indianen en er soms een bijna oosterse klank ontstaat. Zang, banjo, viool, contrabas, en repeterende percussie spaarzaam aangevuld met een enkel ander geluid. De albums ‘Dark Desert Night’ en ‘Lord Of The Dessert’ volgen en verrassen door hun geweldige spanningsvolle dynamiek.
Ik kan niet anders dan 3hattrio zelf citeren: ” De muziek van ‘Come Morning’ ontstond door, met instrumenten in de hand, op de top van een hoge Mesa te gaan zitten, met het Zion National Park in Utah om ons heen. Hier keken we uit over een uitgestrekte woestijn met rode kliffen, zandvlakten en een rivier die zich een weg baande en een eenzaam lint van groen en blauw vormde. Het is onze thuishaven. En het is ochtend, nog voor zonsopgang. Er is verwachting. Zullen we het krieken van de dag kunnen horen?”, einde citaat. Druk dat maar eens uit in muziek. Instrumentaal, want woorden bakenen teveel af. Alleen de titels van de muziekstukken geven een indicatie van het verloop van de zonsopgang. Elke stap overkomt je in klank uitgedrukt, ritmisch, westerns, in drone’s gebed, maar de vonken die veranderingen met zich meebrengen zijn duidelijk hoorbaar. Op ‘Low Mist’ met felle vioolstreken. Op Raven’s Wing’ met een fladderend pizzicato. Op ‘Heron On The River’ is de reiger fragiel in een brede, heel brede stroom. Het zijn vastgelegde, dus gelukkig herluisterbare momenten. Als de rots rood kleurt nadat de zonsopgang verstilt lijkt in de tijd is de dag tien stappen ver gevorderd.
Geef mij de hele dag, de nacht met de diepe bas, de drone- en vioolklanken en de dromerige banjo, maar ik stel mij tevreden met wat is vastgelegd. De zon gaat niet zinloos onder, want morgen komt ze als herboren op.