Wat heeft hij nu weer gemaakt, de gevoelsmens Dave Desmelik. Naast vijftien albums met tekstvolle songs is dit zijn derde instrumentale album. De kracht van Desmelik is een atypische manier van zeer eigengereide songs maken. Geworteld in de Amerikaanse singer-songwritermuziek weliswaar maar altijd op zoek naar indringende melodieën en teksten zonder zich aan de wetten van het Amerikaanse songschrijven te houden. Een drukke onafhankelijke muzikale geest die het leven beziet als een gegeven en troost put uit de kracht waarmee we om kunnen gaan met tegenslagen.
Zelfs zonder tekst weet de Amerikaan uit North Carolina sterke gevoelens op te wekken. Met basale folkinstrumenten als akoestische gitaar, bas, piano, ukelele, mondharmonica, pomporgel en elektrische gitaar op ‘Instrumental Swim’ uit 2013. Op ‘Instrumental Conversations’ uit 2020 breidt hij het instrumentarium iets uit en laat hij de dwarsfluit de sfeer meebepalen. De composities zijn ook hier herleidbaar naar americana-folk maar zoals gezegd, Desmelik is onafhankelijk en doet wat hij op enig moment voelt als noodzakelijk om over te komen.
‘Instrumental Health’ is dan ook een album van de categorie ‘buitenbeentje’. Niet ongewoon is dat hij alle instrumenten zelf bespeelt. Enerzijds de gangbare, anderzijds een geleende ‘OP1 synth’ en een gekregen oud ‘Kurzweill toetsenbord’. Ze domineren de muziekstukken die, en nu citeer ik omdat het niet beter omschreven kan worden: “Deze muziekstukken zijn ruimtelijk en gelaagd, bedachtzaam en geïmproviseerd, zacht en stabiel, humeurig, peinzend en meditatief. De muziek kronkelt op natuurlijke wijze langs een open en breed klanklandschap”. Desmelik wil ons met ‘Instrumental Health’ sferisch onderdompelen en de ruimte geven eigen gevoelens te verdiepen. Ach wat zweverig en ach wat is het waar. Soms luister je bepaalde muziek aansluitend bij een gevoel. Soms om een gevoel kwijt te raken en te vervangen.
Het album opent met het zwaar aangezette ‘Heartstrings’. De gevoelige snaren worden gepakt door een donkere ondertoon en verschuivende geluiden met meer melodie in het hoog. Piano- en vioolklanken, koorklanken en toetsen geven een bijna Pink Floyd achtige sfeer. Het stuk komt op, duikt weer en gaat symfonisch dromerig spanningsvol over in ‘Shrapnel’. Een dwingende titel alsof je de scherven in slow motion op je af ziet komen maar op ‘Orbiting’ in een baan om je heen ziet cirkelen.
‘Claxton’s piano’ is van een milder kaliber. Een bijna oud klassieke melodie op gitaar in een vervormde atmosfeer eindigend met een wegstervende percussie. Met een typerende Desmelik gitaarcompositie begint ‘DeBordieu’. Een heerlijke melodie die veel te kort duurt. Gelukkig heeft ‘Waterfall Messenger’ eenzelfde krachtig gitaarspel en bewerkstelligt de mee vibrerende synth een auditieve lichtflikkering. Als de mondharmonica en de drums invallen ontstaat er een gevoel van compleetheid. Alles valt op zijn plek in dit fantastische stuk muziek. Aards is de ondertoon op ‘Half Blind’ geweldig spanningsvol en psychedelisch. Akoestische- en elektrische gitaar lopen samen op in ‘Butler Ave House’. Er is zelfs een stem te horen op deze stijlvolle melodieuze compositie. ‘Russ and Sarah’ worden met zoveel woorden aangekondigd en heerlijk op zijn Desmeliks uitgespeeld. Een heftig ogen dicht muziekstuk. ‘Amajor Event’ is een samensmeltend muzikaal en pakkend sluitstuk. Wat een album weer dat gaandeweg haar draai steeds beter weet te vinden. Desmelik zoekt gedreven zijn weg, vindt hem en dendert bescheiden-grotesk door. Album negentien is in de maak. We krijgen geen rust maar dat doet hem en ons veel goeds.