Zondag 30 augustus 2021. Het Groninger landschap grijs door een fijne motregen. Een klein terpdorp met in het centrum de “Roode Haan”. Eten, drinken & live muziek. Een erkend podium voor de kunsten met de allure van een donker bruin café. Eindelijk weer live concerten met publiek.
Tafeltjes voor twee tot zes personen, een plekje zoeken en zoals zo vaak is er vlak voor het podium nog plaats. De entourage is er, nu de muziek. “VanWyck”, het alter ego van de Nederlandse zangeres, songschrijver en gitarist Christien Oele. Niet met de voltallige formatie van haar band maar samen met Reyer Zwart: bassist, gitarist, pianist, achtergrondzanger en producer. VanWyck, een verwijzing naar de naam van Oele’s grootmoeder, maakt op Americana gestoelde poëtische verhalende singer-songwriter muziek. Soms donker, soms melancholiek soms met een milde knipoog maar altijd met een diepere laag. Oele is begenadigd met een dichterlijke stem van fluister zacht, ijl en hoog tot midden diep en bescheiden krachtig.
Met het openingsnummer “Lead Me On” zet Christien Oele direct de toon voor het hele concert: ‘Even het publiek inschattend met heel veel aandacht haar eigen songs over het voetlicht brengen’. Dat laat ze het hele concert niet meer los, sterker nog, ze groeit samen met de nauwgezette ondersteuning van Reyer Zwart bij elke song nog een stukje verder. Reyer Zwart kiest ogenschijnlijk ter plekke een bijpassend instrument tot er een “oei dat is waar ook” over zijn lippen komt als hij een akoestische gitaar ter hand neemt en er achter komt dat het de elektrische Fender had moeten zijn. Het laat zien hoe ze samen aan de arrangementen gewerkt hebben, heel zorgvuldig rondom de teksten.
Elk song, af en toe kort en persoonlijk ingeleid door Oele, komt binnen, elke song heeft de kracht van het te vertellen verhaal. Met kleine gesticulaties en haar mimiek zet Oele kernachtige woorden kracht bij en laat ze zien dat ze van haar en voor haar publiek zijn. Na elke song heb ik het idee dat de volgende hoogstens in de schaduw kan staan van wat ik net gehoord had. Dat gebeurt geen enkele keer, zo sterk is de zeggingskracht, de melodielijn en de eigenheid van de tekst van iedere song afzonderlijk.
Twee nieuwe songs van een volgend jaar nieuw te verschijnen vierde album. “The Way Out” en “May Be, May Be Not”. Al vertelt Oele enige aarzeling te bezitten bij het spelen omdat ze nog zo nieuw en kwetsbaar zijn in de uitvoering, is daar niet veel van te merken anders dan het genot ze te zien uitvoeren. Curieus en uit waardering vertelt Oele dat ze bij het opnemen van “May Be, May Be Not” de gitaar uit “Rollercoaster” van Danny Vera heeft bespeeld.
“Vaak droom ik mijn teksten maar zoals dat bij dromen gaat: als je wakker wordt dan zijn de herinneringen eraan meestal vaag”. Dat gebeurde niet bij “My Sweetheart” de droom bleef helder. Twee woorden veranderd, maar welke dat zei Christien Oele niet.
Een podium onder de rook van de stad Groningen waar heel veel mensen naar af reizen om een concert mee te maken dat zegt veel over VanWyck en dat zegt veel over de mensen achter de “De Roode Haan” in Westeremden, Teus van Ruiswijk en Karin Hardonk. Ik wil het refrein uit “Lead Me On” er nog vaak horen.
Lead me on, lift me up
Take me home, I will follow
In your arms, I belong
I have known it for so long
Video met dank aan Richard Ridder