Hoe kleiner hoe beter en ook hoe prettig, dit album van de Australische band The Paper Kites. Opgericht in 2010 en na vier EP’s en vier albums is “Roses” de vijfde boreling.
The Paper Kites is ontstaan uit een schoolvriendengroep uit Melbourne. Gitarist, toetsenist en zanger Sam Bentley en Christina Lacy, met eenzelfde muzikale bagage, legden de basis. Gitarist Dave Powys, drummer Josh Bentley en bassist Sam Rasmussen completeerde de band. Een klassieke popgroep bezetting met het predicaat Indie Folk. Een redelijke indicatie voor hun muziek. De naam The Paper Kites is een tweede redelijke indicatie. De liedjes zijn over het algemeen klein van inhoud. Zij variëren van nogal gemiddelde folkpop deuntjes, gevoelig gezongen, op klassieke leest geschoeide, ballades tot (semi) akoestische songs. Die laatste springen er wat mij betreft behoorlijk uit. Het album “On The Train Ride Home” uit 2018 is daar een exponent van. “On The Corner Where You Live” eveneens uit 2018 vertegenwoordigt de pop kant van The Paper Kites. Een tweedeling die, op een enkele song na, ogenschijnlijk niet in een meer geïntegreerde sound heeft geresulteerd maar dat kan een keus zijn. Een constante is dat het niveau van musiceren altijd uitermate gedegen, gedetailleerd en bescheiden is. De kalme zang van Sam Bentley draagt daar zeker aan bij maar zorgt ook voor een zekere vervlakking.
Misschien is “Roses” geboren uit de noodzaak om hun muziek naar een ander level te tillen. Het is op zich al een mooi staaltje van genereren om voor elke song op “Roses” een andere zangeres/instrumentalist uit te nodigen. We komen zeker niet de minste namen tegen op het album en allen zijn bedreven in het zingen van het kleine lied. Lucy Rose uit de UK, Julia Stone-Australië, Nadia Reid-Nieuw Zeeland, MARO-Portugal, Aoife O’Donovan uit de VS, Rosie Carney-Ierland, Ainslie Wills-Australië, Amanda Bergman-Zweden, Lydia Cole-Nieuw Zeeland en Gena Rose Bruce-Australië.
Heeft het gewerkt? “Roses” is een album met duetten geworden en begint kalm spannend met “Walk Above The City”. De stem van Maro tegen een heel fijn uitgesponnen achtergrond. Heerlijk om te ondergaan. “Climb On Your Tears” is weliswaar klassieke Americana slowpop maar fraai gezongen door O’Donavan.
Elke song is (op één na) als een klein steentje in een fraaie ketting. Het in duetten zingen laat zien dat de zang van Bentley uitermate fraai is als aanvulling op de zang van de gasten. Beluister “For All You Give” met Lucy Rose en alleen akoestische gitaar en hoor waar Bentley toe in staat is. “By My Side” met Rosie Carney is evenals “Lonely” met Gena Rose Bruce het summum van sentimentaliteit maar zo ingebed in dit album dat het niet stuk gaat. “Dearest” met Lydia Cole is ronduit af. Akoestisch en elektrisch bescheiden. Eigenlijk heel gedurfd klein gehouden. “Steal My Heart Away” is een jammerlijke verstoring. Platgeslagen elektro deuntje in jaren ’80 stijl met Ainslie Wills. “Without Your Love” met Julian Stone is daarentegen ook afwijkend maar pakkend met een mooi refrein. “Crossfire” wordt gedragen door de heerlijke stem van Amanda Bergman. Muziek als bij de aftiteling van een romantische film. “Take Me Home” met Nadia Reid klinkt als een beekje dat naar de horizon stroomt.
Het heeft gewerkt! Op “Roses” laat Sam Bentley zien wat hij wil. “Roses” druipt enerzijds van de klassieke gevoeligheden maar is daar zo eerlijk in dat het anderzijds een heel fraai album is. Een album waar je niets anders achter hoeft te zoeken dan wat het is. Als je wilt: laat je dan schaamteloos meedrijven en hoor vooral hoe gaaf muziek gemaakt kan worden. Niet weer afzakken naar popdeuntjes graag.