Schotse Americana! Na eindeloos toeren langs de Schotse podia is er het debuut van The Carloways . Vijf muzikanten die Americana mengen met Schotse rock. Daarbij zijn er invloeden uit de jeugd waar de vinylcollecties van de ouders voor zijn geplunderd. Er klinkt nog net geen doedelzak, maar de Schotse sfeer breekt door de nieuwe melodieën heen.
Het persschrijven is heerlijk om te lezen. De groepsleden noemen Roddy Frame (Aztec Camera), Ryan Adams (jawel!), Justin Townes Earle, Teenage Fanclub en The Pogues als invloeden. Van alle kanten plukt het vijftal om tot een eigen geluid te komen. Voor de luisteraar van Resuscitator is het heerlijk om uit de eigen collectie wat releases van genoemde muzikanten – opnieuw – te beluisteren.
Elf nummers op dit debuut. Opener ‘1, 2, 3 (Oh Well)’ is een energieke track. De banjo is het cement tussen de instrumenten en de vocalen. Het is een voorbode, een liedje dat de volgende tracks aankondigt. Afwisselende melodielijnen, ruimte voor alle instrumenten, passende harmonieën en in ruim drie minuten wordt er gewerkt naar een rustige climax. ‘Worrying Kind’ volgt en is opnieuw zo’n nummer dat niet opvalt door originaliteit, maar bij elke luisterbeurt beter klinkt. Daarnaast breidt de groep het eigen geluid uit door zangeres, violiste Abigail Pryde uit te nodigen voor de singel ‘December’. Pryde werd gevraagd voor ondersteuning op viool Daarna was er het verzoek om wat achtergrond vocalen in te zingen en uiteindelijk was er een plek naast frontman Mikey Maclennan. In elke rol blinkt Pryde uit. ‘Lullaby’ is daarna een slaperig liefdesliedje. De bas wandelt door het intro en zet de groepsleden aan het werk. Drie minuten wordt de opbrengst en het verlies van de liefde bezongen. ‘Lullaby’ is zo’n liedje dat voor het slapen gaan wonderwel werkt. Het heeft bovendien een lekkere solo voor de luchtgitaar. In ‘The King’ wordt de luisteraar meegenomen naar de Schotse hooglanden. ‘The King’ raakt iedereen in het hart.
‘Twenty Two’ is een verjaarsliedje waar niemand stil bij kan zitten. De mondharmonica verwarmt de huiskamer en de aanwezigen gaan een dans aan. ‘Small Town Fever’ kan er meteen na gedraaid worden. De groepsleden noemen het hun Oasis-song met invloeden uit de country, het klinkt ook als folk op ietwat overstuurde gitaren. De luisteraars mogen blijven dansen. ‘How It’s Meant To Be’ sluit af. Maclennan speelt solo op gitaar. Zes snaren en een stem zijn genoeg voor de laatste vier minuten. The Carloways komen met een debuutalbum dat bij elke draaibeurt iets prijs geeft. Het zou mooi zijn om dit Schotse vijftal op wat kleinere podia in Nederland te bewonderen. Zo blijft er altijd iets te wensen. Eerst nog maar een keer Resuscitator. (Independent)