Na eenentwintig liedjes staat ‘All Around You’ op de speellijst. Het is een nummer van de in 2016 verschenen langspeler A Sailor’s Guide To Earth. Sturgill Simpson besluit het nummer een extra portie geschiedenis mee te geven. Ergens in een refrein zet hij ‘A Whiter Shade Of Pale’ in en vlecht de hit van Procol Harem uit 1967 in zijn eigen nummer.
Het concert duurt intussen ruim tweeëneen half uur. Na ‘All Around You’ babbelt Simpson over babysitters die naar huis zullen willen en dat hij het begrijpt als mensen hun spullen gaan halen in de garderobbe. Er wachten de luisteraars nog drie, vier, misschien wel vijf liedjes.
Sturgill Simpson is een Amerikaanse singer-songwriter en acteur uit Kentucky. Sinds 2013 bracht hij acht langspelers uit. Het derde album A Sailor’s Guide to Earth won vele prijzen waaronder een Grammy. De muziek van Simpson wordt vaak vergeleken met muzikanten als Merle Haggard en Waylon Jennings. Daarnaast componeerde hij blue grass, psychedelica en rock in zijn liedjes. In 2024 introduceerde Simpson het alter ego Johnny Blue Skies voor zijn album ‘Passage du Desir’. Naast muziek acteert Simpson. Hij is te zien in films als The Dead Don’t Die en Killers Of The Flower Moon, obscure B-films die het Nederlandse filmdoek niet haalden.
Zo rond 20.00 uur is er in Paradiso genoeg muziek van idolen te horen geweest. Little Feat, Gillian Welch, Dave Rawlings en Uncle Lucius zijn langs gekomen. De vier begeleiders van Sturgill Simson stappen onder luid applaus het podium op. Simpson stapt naar de microfoon, kijkt op zijn horloge en schudt nee. Hij zet ‘Life Of Sin’ in. Zes nummers later zonder een moment pauze is er opnieuw de blik op het horloge. Simpson schudt zijn hoofd en zet ´Juanita´ in. Organist Robbie Crowell blaast een partij mee op saxofoon. Na ´Railroad Of Sin´ is duidelijk wat Simpson van plan is. Hij gaat alle tijd gebruiken die Paradiso hem geeft, dus gaat hij tot 23.00 uur spelen. Dat betekent onder andere dat nummers een wat langer intro of outro krijgen. Liedjes van drie minuten worden opgerekt. En dat oprekken gebeurt telkens op dezelfde manier, gitaristen spelen solo’s en de organist doet een muzikaal portie in de zak op saxofoon. Simpson heeft plezier, bij zijn bandleden is het vermaak niet waar te nemen. Het is intussen 22.30 uur geweest. Simpson heeft de afgelopen minuten tweemaal verhaalt hoe lang hij nog zal spelen. I think we got thirty mintes to go.
Iets voor 23.00 uur worden de laatste akkoorden aangeslagen. De voorste rijen in de zaal klappen de handen stuk. Het overgrote deel van de mensen in de zaal is Amerikaans en natuurlijk wordt er geschreeuwd en geroepen. De mensen op de balkons zijn stil. Ze hebben een overdaad aan harde, vette, weinig subtiele Amerikaanse rock gehoord. Daarbij was er een groot gebrek aan serene americana en eenvoudige folk. Solo´s van met name Simpson gingen naarmate het concert vorderde steeds meer op elkaar lijken. En ja, er werden te weinig liedjes van Passage Du Jour gespeeld. En ook, zelfs serene covers uit de jaren zestig en zeventig werden dicht geplamuurd door een groep die te weinig kritisch zelfvermogen blijkt te hebben.
Sturgill Simpson gaf een matig concert in Amsterdam. Als een getalenteerde, muzikale kwajongen speelde met zijn band heel veel overbodige solo´s. Simpson mag terug komen naar Amsterdam, natuurlijk. Het zou goed zijn als hij in kleine zalen de planken zou betreden. En dan mag hij in maximaal vijftien of zestien liedjes zich zelf verliezen in muziek met bravoure en de echte snik.
Concertverslag / 4 maart 2025