Ga naar de inhoud

Steve Gunn laat in z’n eentje de Tolhuistuin genieten

Steve Gunn houdt van Nederland; Nederland houdt van Steve Gunn. En zo’n liefde moet je koesteren en onderhouden, bijvoorbeeld door elkaar regelmatig te treffen. Zoals vanavond, maandag 17 april 2023, in een goed gevulde Zonzijzaal van de Tolhuistuin in Amsterdam.  Klein en intiem, met vandaag een mix van zit- en staanplaatsen. Fauteuils in de hoeken, bamboe rolgordijnen voor de ramen, een podium waarop het groen welig tiert. Welkom bij dit solo-optreden van meestergitarist Steve Gunn.

Minimale middelen, maximaal resultaat

Bij het kijken en luisteren naar Steve Gunn solo, vallen een paar dingen op. Allereerst zijn formidabele gitaarspel, waarbij met minimale middelen een maximaal resultaat wordt behaald. Zeker, er zijn wat effecten die via de pedalen en een piepklein elektronica kastje op een barkruk naast hem aan sommige nummers worden toegevoegd, maar die maken de songs alleen maar krachtiger. Gebleven en herkenbaar zijn ook live de repeterende melodieën en rifjes. Bijvoorbeeld in Water Wheel van de EP Time Off (2013) en in Way Out Weather van het gelijknamige album uit 2014, dat vandaag een ziedend einde krijgt. Wat tenslotte opvalt is hoe mooi zijn gitaarspel en de vaak associatieve teksten elkaar aanvullen en versterken. Steve Gunn zingt, jij mag er jouw eigen invulling aan geven.

Steve Gunn

Van spanning naar ontspanning

Mooi is ook de gemoedstoestand die van Steves’ gezicht is af te lezen. De spanning kort voor het optreden. Doen alle aansluitingen het? Werken de effectpedalen? Is die vervelende brom van de soundcheck verdwenen? De ontspanning als set opener Wildwood eenmaal is ingezet. Een nummer dat hem in gedachten terugbrengt naar zijn jeugd; naar zwerftochten door de natuur met zijn inmiddels overleden vader. “Elke keer als ik dit nummer speel moet ik even extra aan hem denken”, vertelt hij me in het interview dat ik een paar uur eerder met hem had. Maar ook de verlegenheid als hij aan het eind van zijn optreden met een kort “thank you” van het podium stapt. Je ziet hem denken, moet ik na het toepasselijke en hoopvolle Morning Is Mended nog een toegift geven? Niet dus. Het is goed zo.

Steve Gunn

Liever buiten de schijnwerpers

Steve Gunn solo in de Tolhuistuin is voor de liefhebbers puur genieten. Genieten van een muzikant die niet zo nodig in de schijnwerpers hoeft te staan, maar zichzelf veel beter op zijn plaats voelt als observator. Een muzikant die op de COVID-pandemie terugkijkt als een periode met onbeschrijflijk veel leed, maar ook als een welkom moment om even afstand te nemen van zijn eigen hectische bestaan. Tijd voor een goed boek, tijd om in alle rust na te denken over nieuwe projecten. “It took me a little time to adjust, but I got into this new rhythm. The way I checked out of the world at that time was good. I needed to take a break from everything”, vertelt hij me. Tijd om aan nieuwe projecten te denken. Hoe die eruit gaan zien? Misschien iets met Braziliaanse muziek, misschien iets in de richting van klassiek als vervolg op zijn album met David Moore, misschien ook een ‘ouderwets’ Steve Gunn album later dit jaar. We blijven hem volgen.

Steve Gunn

Echo Beatty als voorprogramma

Het was deze maandagavond in de Tolhuistuin sowieso een avond van solo-optredens, want sinds haar breuk met Jochem Baelus is Echo Beatty vooral het soloproject van de in Antwerpen woonachtige Annelies Van Dinter. Vanavond flink wat nummers van haar net uitgekomen album Vision Glitch. Een album dat de eenzaamheid en stilte oproept van de plek waar de meeste nummers hun vorm hebben gekregen, een afgelegen huisje in de bossen van de Ardennen. En die nummers klinken live nu eens verstillend mooi en dan weer beangstigend dreigend. Van het openingsnummer Myriad Of (Im)Possibilities tot het wat oudere Hunger Hunger van het album Nonetheless (2016), waarmee Annelies haar set van een halfuur besluit. “I’ve made friends with the dark” zingt ze in Ode To The Attempt halverwege het optreden. En dat gevoel komt vanavond wel degelijk over. Ook Echo Beatty smaakt naar meer.

Echo Beatty

Foto’s: Herman Sixma