Ga naar de inhoud

Seth Avett, Seth Avett Sings Greg Brown

Het had een mooie klus kunnen worden maar ik heb ervoor gekozen onbevangen naar het album “Seth Avett Sings Greg Brown” te gaan luisteren. Avett vroeg daar overigens zelf om met de opmerking dat hij het album beschouwt als een introductie op het herontdekken van Browns songs.

De Amerikaan uit North Carolina Seth Avett heeft zich de afgelopen twintig jaar al in heel wat muzikale omgevingen bevonden. De band “The Avett Brothers” met broer Scott is wellicht het meest bekend. De broers zijn, hoewel ze van jongs af aan al samen muziek spelen, afzonderlijk begonnen met het oprichten en spelen in de schoolbands “Margo” en “Nemo”. Aan het eind van de jaren ’90 gaan de groepen samen verder onder de naam “Nemo” en verschijnen er drie albums. Seth en Scott gaan vanaf ’00 samen verder. Met “The Avett Brothers” maken ze in wisselende band samenstellingen elf albums. Smeltkroes is een superlatief voor hun muziek. Bluegrass, pop, country, rock and roll, ragtime, punk en druisende optredens, somberheid en feest. De band schuift met de jaren op naar het midden, gladder en naar mijn mening soms over geproduceerd. Gelukkig zijn daar drie van de vijf albums van Seth die het, naar mijn mening, te kort aan eigenheid van het latere werk van de broers ruimschoots compenseren. “The Morning, The Silver, The Bell” onder de naam “Darling” uit 2006, “Seth Avett & Jessica Lea Mayfield Sing Elliott Smith” uit 2011en “Seth Avett Sings Greg Brown”. De eerste geweldig puur vol vertellingen, gevoelvol en veelal akoestisch kaal, rammelend soms, maar getuigend van een volledige beheersing van het maken van folksongs. Seth zingt piekfijn ongeleid als in de badkamer. De tweede heerlijk in duet, oprecht, ontdaan van de soms wilde uitbarstingen van Smith en voornamelijk akoestisch. Hij heeft het dus eerder gedaan met Elliott Smith.

Nu dan met Greg Brown. Inspirator voor het leven. Tien songs op akoestische gitaar en gezongen met de mildheid van de “leerling” die op een zeker moment naast de “leraar” komt staan en zegt “kijk zo doe ik dat” zonder vrees en met het accent op de teksten. Van overproductie is geen sprake. Wel van fijnzinnige omlijsting zoals een kleine pianonoot op “Telling Stories” een diepe bas op “I Slept All Night By My Lover”. Een weergaloze melancholische melodie met een frêle tekst die geen uitleg verdraagt. Er zit dus niets anders op dan gaan luisteren. “The Iowa Waltz” klinkt zeker niet tijdloos. Eerder als oma vertelt over het liedje toen ze opa voor het eerst ontmoette. Trefzeker en wellicht met enige knipogen te beluisteren. Dat fingerpicking zich zo uitstekend leent om een verhalende song een krachtige toets mee te geven laat Avett horen op “The Poet Game” een song waarin gevoelens over het verleden en mensen die voorbij zijn gegaan bezongen worden. Het meer countryfolk getinte “Just A Bum” in duet over het feit dat het er maar net om gaat hoe het kwartje valt. Wakker worden met “Good Morning Coffee” zal niet meevallen. Het meest rumoerige kopje koffie in een cajunsfeertje. Had niet gehoeven van mij. Nogal dwars door het album heen luisterend ben ik de volgorde uit het oog verloren maar “Thenderhearted Child” zou heel middle of the road benaderd kunnen worden maar ook hier is het fingerpicking dat violen doet vergeten en een paar pianoakkoorden toestaat volume te geven aan deze tedere song.

Mooi album en introductie of niet, gewoon fijn om naar te luisteren. Hij zal het niet horen maar ik zou zeggen: voor jezelf beginnen Seth en los uit het midden je muzikale weg vervolgen.