De Amerikaan Sean O’Brien is zo’n artiest die al tientallen jaren meeloopt en in Europa nog niet echt doorgebroken is. O’Brien kan om die reden nog bij toeval worden ‘ontdekt’. Dat kan door een promo in een platenzaak zijn of een schijfje op een bureau van de redactie van Real Roots Café. De nieuwe fan mag daarna meer dan twintig jaren muziek doorgraven. De conclusie is in alle gevallen, dat O’Brien verder gevolgd zal worden. Daarnaast is er nog veel muziek te beluisteren van zijprojecten, bevriende musici en releases met The Dirty Hands. Een korte inleiding terwijl The Program Is Morally Good speelt.
Meantime, True West, Denim TV en The Mariettas zijn groepen die in de negentiger jaren in en rond California speelden. The Mariettas scoorden in 1999 enige bekendheid met debuut 12. Na omzwervingen, talloze optredens en meerdere opgedoekte groepjes maakte O”Brien in 2005 solodebuut Too Personal. In 2008 was Goodbye Game de eerste release met The Dirty Hands. Langspeler The Program Is Morally Good is intussen het elfde album van Sean O’Brien.
De muziek van Sean O’Brien is rustig en relaxed. Americana zouden de nummers genoemd kunnen worden. Geen overbodige tierelantijnen, geen ellenlange solo’s en binnen elke track vooral functionele invulling.
‘The Myth Of Heaven’ opent en zet de toon. Terwijl het nummer speelt gaan de gedachten naar een podium in een middelgrote zaal in om het even welke stad. Het applaus is kort en na een vriendelijk Good evening zijn Sean O’Brien And His Dirty Hands onderweg. ‘To Go Somewhere’ heeft iets meer tempo, maar er is nergens haast. Dave Zirbel geeft met de pedal steel op een juiste manier extra kwaliteit. Americana, zo blijkt telkens, is geen zweetmuziek.
‘All Fours’ is langzaam en ontspannen. O’Brien zingt zijn liefje toe dat hij niet dansen. Het is een liedje met een glimlach, er wordt niet gedanst hooguit geschuifeld. ‘See The Priest’ heeft weer een slepende pedal steel. Met superieur gemak dist O’Brien een verhaal op het verlangen dat hij voelt naar het bed van een liefje. De reis door de sneeuw en de leunstoel in de huiskamer komen langs. Opnieuw een liedje met een herkenbaar verhaal én goed voor een glimlach. In ‘Play All My Songs’ mogen de voetjes van de vloer.
Afsluiter ‘Miss Your Misery’ verhaalt over de misère die mensen kan treffen. O’Brien zingt een liedje over de malheur van anderen. Het nummer sluit een sterke release af. Sean O’Brien And His Dirty Hands raken de luisteraars op een gevoelige manier. Er wordt nergens uitgehaald, de verhaaltjes zijn gemakkelijk te volgen en de muziek is weldadig. Instappen bij de carrière van Sean O’Brien kan bij elke van de releases. Beginnen bij The Program Is Really Good is een logisch advies. (First Cold Press)