Augustus jl. verscheen het nieuwe album van de legendarische band Savoy Brown genaamd Ain’t Done Yet. Kim Simmonds, nu 72 en leadgitarist, zanger en founding father van de Savoy Brown Blues Band, vertelde kort geleden in een interview dat hij de laatste tien jaar een andere aanpak hanteert bij de opnames, namelijk multi-layer opnames van de gitaar. Ik begrijp wat hij daarmee bedoelt maar zie niet in wat daar zo bijzonder aan is. Dit wordt vaak gebruikt om een vollere sound te creëren terwijl bands heden ten dage liever prat gaan op live opnames in de studio. Maar oké, ieder het zijne. Jammer is wel dat zijn gitaarspel het helemaal niet nodig heeft. Het is nog steeds dat typisch Engelse blues geluid en zijn spel heeft er sinds 1965 niet onder geleden, in tegendeel zelfs: strak en melodieus. Wat echter wel hoorbaar achteruit gegaan is , is zijn stem. De op zich prima nummers verzanden volkomen door zijn monotone stem die tevens niet erg flexibel meer is. Het is alsof er een bromtoon dwars door de nummers heen klinkt. Het is dominant en wordt na een paar nummers irritant. Heel jammer en ergens onbegrijpelijk. In plaats van multi-layer technieken gebruiken voor zijn gitaarspel was het voor zijn zangstem beter geweest. Een andere zanger kiezen misschien nog het beste. Gezien de lange lijst van bandleden en gastmuzikanten vanaf 1965 tot nu, ongeveer 70 à 80, had die er nog wel bij gekund.
Voor de fans die het werk van Savoy Brown (Blues Band) compleet willen houden is dit album een reden van aanschaf. Zelf kies ik toch liever voor hun werk uit de tijd dat ze echt goed waren. (QuartoValleyRecords)