Hij lijkt toch echt uit de tijd van Davey Graham, Nick Drake, Bert Jansch, John Martin en al die andere fabelachtige UK-singer-songwriters te komen. Tien songs over de liefde dit keer. Gitaar, contrabas en gewoon doorzingen. De ene sfeertekening na de andere.
In de review over zijn vorige album ‘For The People’ (12 april 2022) staat te lezen dat hij zowel oud als hedendaags wil klinken bij het opdiepen van oude verhalen. Het thema van ‘For The People’. Gezien het thema van ‘Elegies’ is het niet zo gek dat oud en hedendaags ook hier bij elkaar komen. Fingerpicking op hoog sferisch niveau, melodieën die zelfs de richting van Nick Drake opgaan zoals ‘Across The Water’. Het is geen evenaren maar ik kan mij er zeker mee in de tijd verplaatsen.
Maar goed nog even kort. Rupert Wates is geboren in Londen en naar de VS verhuisd met medeneming van die heerlijke UK-klanken. Een kleine dertig jaar gitarist-singer-songwriter en heel graag uitvoerend artiest. Er zijn jaren waarin hij de honderd optredens ruim passeert.
Elegies begint met ‘If I Ran To You’ een snelle fingerpicking en een licht jazzy zanglijn. Met zijn stem loopt altijd een elegant los draadje en een klein vibrato mee. Samen met een heldere uitspraak een zeer eigen stemgeluid. Ook hierin gaan oud en hedendaags mooi samen. ‘Guinevere’ klinkt als een Latin jazz-folksong. Of het dat is, is de vraag want in de muzikale trommel van Wates wordt nogal wat gemixt. Wel vaker doen zijn songs denken aan…..maar dan toch ook weer niet. De fingerpicking en de achtergrond bas doen het in ieder geval prachtig samen. ‘Cathy’ ankert meer in de slow jazz. Een ‘toezingsong’ zoals je in een club zou kunnen horen. Folk en Jazz gaan in ‘The Man Who Worked In Clay And Stone’ prachtig samen. De volgzame bas geeft net dat beetje diepte dat deze song goed kan gebruiken. ‘On A Midsummer Morning’ is veel meer een folksong tot je merkt dat, als je probeert op de melodie vooruit te lopen, je er soms net naast zit. Piepkleine verrassingen die op het eerste oor nauwelijks merkbaar zijn maar wel de toonzetting meebepalen. Van laag naar hoog gezongen is ‘Across The Water’. Prachtig gitaarwerk en vooral in het hoog heel pakkend. Gedragen is tot slot ‘Winter’ met fijn gelaagd gitaarwerk.
De liefde bezingen is zo oud als de weg naar elders. Afscheid nemen ook en dat druppelt hier en daar weemoedig door in teksten en refreinen van de elf songs op ‘Elegies’. Een heerlijk werkstuk dit album van een muzikant die zichzelf nergens in verliest. Die zijn tijdloze klankkleuren koestert en met elk nieuw album stukje voor stukje verschuift naar…….een iets verder liggende horizon.