Ronnie Baker Brooks komt met een gloednieuwe CD die de naam Blues In My DNA draagt, en toepasselijker had hij deze titel niet kunnen kiezen. Als zoon van de legendarische Chicago bluesman Lonnie Brooks zit de blues hem werkelijk in het bloed. Ook zijn broer, Wayne Baker Brooks, heeft inmiddels een stevige reputatie opgebouwd in de blueswereld. Ronnie leerde de fijne kneepjes van het vak in de band van zijn vader en bouwde sinds zijn debuut in 1998 een indrukwekkend oeuvre op, bestaande uit vijf studioalbums en een live-DVD. Blues In My DNA is zijn nieuwste werk en een schoolvoorbeeld van topkwaliteit, met elf eigen composities en een eerbetoon aan zijn overleden vader.
De productie van het album lag in handen van de iconische, inmiddels helaas overleden Jim Gaines, bekend van zijn werk met grootheden als Santana, Stevie Ray Vaughan en George Thorogood. Dit album markeert Ronnie’s debuut op het gerenommeerde Alligator Records, hetzelfde label waar zijn vader ooit vele pareltjes uitbracht. De basisband op de plaat bestaat uit Ronnie zelf (zang en gitaar), Will McFarlane (slaggitaar), Dave Smith (bas) en Steve Potts (drums). Deze werd aangevuld met toetsenisten, blazers en achtergrondvocalisten, wat zorgt voor een rijk en dynamisch geluid.
De muziek op Blues In My DNA is een energieke mix van blues, rock en soul. Hoewel Ronnie hedendaagse invloeden zoals rap en hiphop beschouwt als onderdeel van de moderne blues, blijven die invloeden op deze plaat grotendeels achterwege. Naast tien nieuwe nummers bevat het album ook een vernieuwde versie van “Stuck On Stupid”, een slow blues die oorspronkelijk op zijn debuutplaat uit 1998 stond. Deze remake klinkt fris en krachtig, zonder ook maar een moment stoffig aan te doen. Het catchy en radiovriendelijke “I Got To Make You Mine” is een ander hoogtepunt op de plaat.
Hoewel Ronnie in het verleden slechts sporadisch in Nederland optrad, hopen we dat festivals zoals Hoogeveen Blues en Ribs & Blues het voortouw nemen om hem vaker naar onze contreien te halen. Zijn krachtige stem, indrukwekkende gitaarspel – waarin soms een echo van zijn vader Lonnie doorklinkt – en zijn ijzersterke composities verdienen een groter podium.