Gemaakt hebben ze het niet dit trio uit de USA. Eind 1968 speelden ze, nadat ze eerder dat jaar waren gaan samenspelen, weliswaar regelmatig in muziekcafés als ‘The Gaslight’, ‘Cafe Feenjon’, ‘The Olive Tree’, ‘The Bag I’m In’ en ‘The Underground in Greenwich Village, maar dat heeft ze niet verder gebracht dan één, slechts bij optredens verkrijgbare, Lp.
Richard Tucker, Campbell Bruce en Bert Lee, drie muzikale avonturiers, drie gitaristen-vocalisten aan het einde van de “jaren ‘60”. Campbell al enigszins ervaren in het spelen in bandjes en solo-optredens in Greenwich Village, waar hij Richard muzikaal tegen het lijf loopt. Bert zwerft spelend en ongewis van waar hij kan overnachten wat rond, maar gaandeweg komt hij in het vizier van platenbazen en wordt aan de twee anderen voorgesteld.
Een woelige tijd op het kruispunt van veranderingen. Dat is in de muziek van het trio prachtig te horen. Met folk en samenzang als basis komen, al dan niet kruisbestoven, blues, jazz, rock & roll voorbij. Akoestisch van opzet maar regelmatig met ondersteuning van de, niet vervormde, elektrische gitaar. In songs waar de mondharmonica en het drumstel voor een ruimer bandgeluid moet zorgen, spelen gastmuzikanten een rol. Eigen songs, covers en oude folksongs, een mooie mix waarin nieuwe en oude muziek zich met elkaar verenigen. Soms complex, soms flink rechttoe rechtaan met een simpele swing.
Het trio is korte tijd lokaal wereldberoemd en toonaangevend maar raakt, naar mijn idee door de snelle ontwikkelingen op vrijwel elk gebied dus ook het muzikale, in de vergetelheid. Bands als de Byrds, C.S.N & Y en Simon and Garfunkel gaan er met de buit vandoor.
Hun Lp met de steekhoudende titel ‘Limited Edition’ wordt opgenomen in de Peer-Southern studio’s en in eigen beheer in 1970 uitgebracht. Ze nemen, samen met vrienden, in die tijd ook een aantal demo’s op waarbij het vooral gaat om het zingen van harmonieën. Een deel van de songs staat in een andere versie ook op de Lp, maar er is meer en dat ontdekt Mark Linn van de Delmore Recording Society. Hij stelt een album samen met dertien uitstekend opgenomen demo’s. ‘Somewhere In The Stars’ is geboren en op 20 april van dit jaar als gelimiteerde Lp uitgekomen.
Van het bijna Neill Youngachtige intro van ‘Sitting In The Kitchen’ tot het bluesy ‘Sweet Mama’ tot het harmonieuze ‘If You Knew’ wat onderhuids een heerlijk atonaaltje blijkt te hebben, is het een feestje om naar te luisteren. ‘One Of These First Nights’ klinkt zo uit ‘die tijd’ dat bijna elke noot herkenbaar is. De titelsong overigens niet minder. Met ‘Mmmzzz’ komt het psychedelische als een ‘maanstraaltje’ om de hoek kijken. Een beeld van een strooien hoed, de wazige helderheid van het eeuwigdurende hier en nu vertaald in een zelfgemaakte broek van velours en een linnen Indiashirt, komt over mij heen. De blues van ‘My Health Is Failing Me Baby’ werpt je echter terug naar voor je geboorte. Heerlijk gitaarspel op het live opgenomen ‘Stockholm’ sluit het album af.
Richard Tucker is muziek blijven maken tot zijn overlijden, net voor ‘Somewhere In The Stars’ verscheen. Campbell Bruce is naar Hawaï vertrokken en is? Bert Lee, inmiddels een ruime zeventiger, treedt in klein bestek nog op in New York, schrijft songs en is een blij mens. Een verrukkelijk document dit album. Zo samengesteld dat het samenhang heeft en ik denk door latere generaties kan worden ontdekt als iets heel bijzonders.