De groep Pilgrim gaat al een paar jaren mee. Vanaf 2008 speelde de groep elke zondagavond in The Colony Bar in Tulsa, USA. Oud nieuws natuurlijk en wat vreemd om met een zo gedateerd bericht een recensie te beginnen. En toch is die telkens terugkerende avond belangrijk. Pilgrim was een band zonder contracten en zonder ervaring. Eenmaal per week werden er instrumentale sets gespeeld voor een groeiend aantal toeschouwers. Er werd een mix van rock, country, funk en blues gespeeld. En met elk optreden werd Pilgrim beter en meer ervaren.
Natuurlijk kwam er een debuut dat op de planken van The Colony Bar was opgenomen. Pilgrim speelde een eclectische mix met bekende elementen. JJ Cale, Wilco en John Prine worden veel genoemd als er over Pilgrim wordt geschreven. De muziek is echter vooral herkenbaar. Het orgel is een constante, de ritmesectie bijna bescheiden maar stevig, Beau Roberson zingt over verraad, verlies en liefde, maar klinkt nergens klagend. Daarbij is Pilgrim vooral een gitaarunit. De melodielijnen mogen meanderen, klinken bedacht tijdens de sessies in de studio en zoeken de steun van de ritmesectie.
‘Darkness Of The Bar’ opent. Roberson vertelt in elk nummer een verhaal. In de opener gaat het over een ontmoeting in een bar. Gaat de bezoeker mee met het meisje dat hij heeft ontmoet of blijft hij drinken in de bar. In ‘Out Of Touch’ is er de spijt na het breken van het hart van een geliefde.
You knew just what you were doing.
Breaking his heart by fooling around with mine.
Elf nummers op deze release vol herkenbare verhalen. Ook muzikaal valt er veel te genieten op No Offense, Nevermind, Sorry. Het is wat gemakkelijk etiketten plakken, maar bij nieuwe groepen is het soms goed om er de weg mee te duiden. The Allman Brothers is af en toe aanwezig en de solo’s van Beau Roberson klinken soms zelfs Zappiaans. De voorman van Pilgrim komt steeds terug op het pad van de uit Tulsa bekende muziek en verdient daarmee een dik compliment. Voorlopig is No Offense, Nevermind, Sorry een hoogtepunt in 2021. (Horton Records)