De Deense Ole Frimer (1952) uit Aarhus begon zijn eigen band op zijn vijftiende en was al een jaar later semi-prof als bassist in een R&B en soul band. Op zijn twintigste, toen hij begon met zijn studie biologie, startte ook zijn dubbelleven als wetenschapper en muzikant. Tijdens zijn studie speelde hij als solo gitarist in diverse blues-en roots bands, terwijl hij na zijn afstuderen de Frimer Band oprichtte. In 1990 brachten zij hun debuutplaat uit, het live album Blues Uncovered wat hun bekendheid een grote boost gaf. Datzelfde jaar verhuisde hij naar Groenland waar hem een baan werd aangeboden als wetenschappelijk directeur van het Arctisch Station van de Universiteit van Kopenhagen in Qeqertarsuaq. Drie jaar later keerde hij terug, deed zijn promotie, ging verder met de Frimer Band en bracht meerdere succesvolle albums uit. Daarna ging hij verschillende muzikale samenwerkingen aan, ontving meerdere muziekprijzen, richtte nieuwe bands op als Blue Junction, Peter Thorup & Ole Frimer en speelt vanaf 2014 tot heden in de Ole Frimer Band. Zijn manier van spelen is a-typisch. In navolging van Jim Messina en Jeff Beck leerde hij al vroeg het gebruik van de plectrum af. Dit zogenaamde flesh-to-string geeft zijn solo’s en finger picking een ander, specifiek geluid. Dit jaar gaf hij twee albums uit op het Duitse Katti Records, nl. Faerd en Live in Eppingen.
Na het fantastische album Faerd eerder dit jaar, worden we opnieuw verrast met een mogelijk nog beter album Live in Eppingen, opgenomen op 19 Oktober 2019 tijdens het Eppingen Jazz Festival in Duitsland. Ole Frimer op gitaar en zang wordt hier bijgestaan door Niels Ole Thorning op keyboard en orgel, Jesper Bylling op bas en tenslotte Claus Daugaard op drums. Acht nummers, je zou bijna zeggen een grote EP, toch met een speeltijd van bijna vijftig minuten. De helft van de nummers zijn van zijn hand (with a little help of his friends), de andere vier zijn covers van Eddy Boyd (The Blues Is Here To Stay), Gwendolyn Collins (Got A Mind To Travel), Jeff Beck (Brush With The Blues) en een mooie lange uitvoering van Old Love van Eric Clapton en Robert Cray. De covers zijn duidelijk herkenbaar en hebben een licht jazzy-of funky tint meegekregen net als trouwens de uitstekende eigen composities. De productie is mooi helder, zeker voor een live opname en de volgorde van de songs is zo opgebouwd dat het geheel afwisselend is; ik was daarom verrast toen het laatste nummer werd ingezet. Een werkelijk prachtig, afwisselend album. Het swingt, grooved en rockt. De doorleefde stem van Ole zorgt daarbij ook voor een prettige rafelrand evenals zijn gitaarsolo’s die beslist niet standaard zijn. Voor mij is dit album, wat blues betreft, voor dit jaar zeker een topper. (Katti Records)