Na het lezen van talloze lyrische recensies bij de release van Nienke Dingemans’ nieuwe album “Ain’t No Hollywood Girl”, besloot ik haar ook live te ervaren. Op zaterdag 16 maart bezocht ik De Brauerij, gelegen in het kleine dorpje Niel, net over de Duitse grens, zo’n 12 kilometer van Nijmegen. Het was een intiem luisterconcert waar ze samen met Bart-Jan Baartmans een semi-akoestische voorstelling gaf.
Nienke Dingemans bracht een mix van minder bekende covers en nummers van haar EP “The Devil On My Shoulder” (2021), maar het merendeel kwam van haar nieuwe album “Ain’t No Hollywood Girl”. De rauwe uitvoeringen daarvan raakten me diep. Niet alles was perfect qua muziek, misschien vanwege de eerste keer dat ze samen optraden, maar het talent van deze jonge artiest is onmiskenbaar.
Ze begon met “In Hollywood Girl”, zoals op haar nieuwe album, en zette meteen de toon met de tekst: “My soul is old, that’s what I’m told, whenever I try to sing my songs”. Niets lijkt haar vreemd. In nummers zoals “The House of Lily Jones” en “Southern Way” toont ze zich als een volwassen country blues diva. Dingemans beheerst verschillende stijlen, zoals te horen is in het country swingende “Blue Eyed Dreams”. Het rustpunt op het album is “Place I Call Home”, met strijkers en is een prachtige ballad, gevolgd door het krachtige “Thelma & Louise”. Het moderne poprocknummer wordt opgevolgd door “Late Night Blues”, waarin de sfeer van de Mississippi delta voelbaar is.
De opwinding rondom Nienke Dingemans is naar mijn mening volkomen terecht. Ze weet wat ze wil en lijkt zich voorlopig niet van haar muzikale pad te laten afbrengen. Ik voel me bevoorrecht dat ik haar in zo’n bijzonder sfeervolle en intieme setting heb kunnen zien optreden. “Ain’t No Hollywood Girl” is slechts het begin van een veelbelovende toekomst voor deze jonge artiest.