Ga naar de inhoud

Niall McCabe, Rituals

Niall McCabe, RitualsEen rotsachtig eiland voor de westkust van Ierland, ongeveer zo groot als Schiermonnikoog. Twee heuvels, waarvan de hoogste 460 meter is, domineren het door kliffen gerafelde Clare Island. Er woont een handjevol mensen en het is de geboorteplek van singer/songwriter/gitarist Niall McCabe.

McCabe’s familie bestiert de plaatselijke pub. Veel muziek dus. Niet alleen traditionele Ierse folk maar ook soul, pop en rock. Dat is goed te horen in de muziek van ‘The Niall McCabe Band’ waar hij de afgelopen tien jaar mee rondtoert. Ze maken een tweetal albums die, als ik het moet duiden, flink op een ‘soulgeluid’ leunen. Goed uitgevoerde gedegen platen die zich in het midden van het muzikale spectrum manifesteren. Als zanger springt McCabe er wel uit. Een stem die veel vertolkingen aan kan. Hij ‘leent’ zijn stem dan ook wel eens uit zoals aan de Noord-Ierse folkband ‘Beoga’. Zijn iets nasale bijklank geeft net dat laagje aan zijn gave middelhoge stem, waardoor hij altijd herkenbaar is. Zo gedegen uitgesponnen als zijn stem is is ook zijn fingerpicking-gitaarspel. En dat gebruikt hij als aansturende kracht op ‘Rituals’.

‘Rituals’ is zowel qua tekst als instrumentarium een album dat dichter bij de McCabe van Clare Island ligt dan de muziek van zijn band. Het besef dat hij opgegroeid is op een stukje aarde met een bewogen geschiedenis maakt dat zijn solo debuut album verhalend is en dat hij folkmusic veel uitgesprokener als basis gebruikt. Het klinkt als oprecht thuiskomen maar wel met een breed gebruik zijn muzikale kunnen.

Op een prachtig fingerpicking laagje zingt McCabe het overlevings-lied ‘Stonemason’. Accordeon, een summiere achtergrondsound, elektrische gitaar en een drupje bas benadrukken de melancholie in de tekst. ‘Midas Touch’ is qua melodie en snelheid frivoler met de banjo als bescheiden drukteschopper, en heeft een mooie realistische metaforische tekst. ‘Tornado’ heeft in tegenstelling tot het geraas van een tornado een ruisende melodie. Een soort verontrustende berusting van de storm die het brein kan beheersen. ‘November Swell’ is fascinerend dreigend. Een song met langaanhoudende accordeon tonen, spannende fingerpicking en een refrein met gospelachtige backingvocal. Titelsong ‘Ritual’ is een, met klassieke akkoorden gespeelde fingerpicking song, blijmoedig gedramatiseerd met een accordeon als tweede ‘stem’. Via de meer US Mid-west klinkende banjosong ‘Little Sister’ sluit ‘Valhalla’ niet onvervalst maar wel als meest Ierse melodie het album af. Uitstekend te spelen en mee te zingen in de singing-pub.

Niall McCabe is een fantastische songwriter. Elk van de tien songs op dit album zou recht overeind blijven als McCabe alleen zijn stem en zijn gitaar zou gebruiken. De arrangementen zijn echter zo sfeervol dat ze absoluut bijdragen aan het geheel. Hij overstijgt op ‘Rituals’, in creatief opzicht, het niveau van zijn band. En al mag hij in het voorprogramma van Ed Sheeran hebben gestaan, hoop ik niet dat hij die weg inslaat maar dat een muzikant als Sheeran zijn platencontract verscheurt en eens goed gaat luisteren naar een man als McCabe. Vasthouden deze lijn zou ik Niall willen toeroepen. Laten we er maar op vertrouwen dat dat goed komt.