Ga naar de inhoud

Mickelson, Drowning In A Inflatable Pool

Toen ik dit album van Scott Mickelson beluisterde dacht ik: dit album, deze muziek moet je horen, voelen, beleven, ondergaan op hoog volume. Dit is zo vreselijk lekker, sla dat lezen maar over en ga direct naar waar je zijn moet, de muziek! Maar goed, niet iedereen kent Scott Mickelson en zij die zijn muziek kunnen waarderen willen misschien iets nieuws lezen. Dus ik kleur toch maar weer binnen de lijntjes.

Scott Mickelson kreeg zijn eerste platencontract bij DSM Productions terwijl hij optrad in clubs als CBGB’s in New York; hij was toen zeventien! Daarna schitterde hij lange tijd als frontman in de bekende band Fat Opie met wie hij vijf albums opnam. In 2015 kwam hij uit met zijn eerste solo album Flickering waarvoor hij direct twee Grammy Ballot onderscheidingen ontving: Best Folk Album en Best Roots Music Performance. Drie jaar later bracht hij A Wondrous Life uit. Een album waarop hij alle instrumenten zelf speelde behalve drums en de blaasinstrumenten. Ook de productie en de technische kant deed hijzelf.

Deze release werd verschoven omdat hij twee goede doelen projecten voorrang wilde geven. Ten eerste het After The Fire project. Vijftien van de beste musici uit San Francisco nodigde hij uit in zijn studio in North Bay om een nummer in een dag op te nemen. Onder andere deden mee: Sam Chase, David Luning, John Elliott en T Sisters. Het resultaat was After The Fire Vol. 1, een zeer fraai album. De opbrengst kwam ten goede aan de artiesten die door de recente bosbranden in de Bay Area hun huis en instrumenten waren kwijtgeraakt. Project twee was het opstarten van Blanket The Homeless om de dagelijkse levensbehoeften van de vele daklozen in en rond San Francisco te verbeteren.

Uiteindelijk kwam dan A Woundrous Life uit. Het is een erg mooi album geworden, stevig en vlot en zeker alt-folk. Ik raad je aan het te beluisteren, zeker als introductie voor zijn nieuwste creatie Drowning In A Inflatable Pool. Ook op dit nieuwe album doet hij het meeste zelf, maar krijgt ondersteuning van Frank Reina op drums, Adam Rossi en Simon Rochester op piano, Dennis Haneda en Jeremy Lion op gitaar, Sadie Mickelson op cello in het nummer Rich, Ben Berry op bas, Luke Kirly op tuba en trombone en tenslotte deed Erin Chapin de achtergrond zang. Alle nummers zijn geschreven door Scott Mickelson zelf en hebben een zeer anti-Trump karakter, maar besteden ook aandacht aan de belabberde sociale, culturele en milieutechnische toestand van hedendaags Amerika. De laatste keer dat hij in Europa toerde had hij een button op zijn gitaarband met de tekst Not My President; het zegt genoeg. Het album opent met het sterke, zeker hit gevoelige en als single uitgebrachte Jagged Tooth: een regelrechte keiharde sneer aan de regering Trump en Fox Media die de leugen tot norm gemaakt hebben: “I was doing my best to tell you the truth but every time I cut my tongue on this jagged tooth.” Het is net als de andere zeven songs stevig en melodieus en vooral intens. Ze spreken direct aan en houden je aandacht vast, zeker door zijn imponerende duidelijk verstaanbare stem waardoor de teksten goed te volgen zijn, maar ook door de perfecte muzikale productie. De nummers zijn divers van stijl, van bluegrass (Only The Wicked Run) tot rock en folk (The Lockdown: This is the lockdown, the devil is at your door, this is your hometown, you don’t recognize anymore.) Het laatste nummer Flickering werd in 2015 live opgenomen met een iPhone en is ter nagedachtenis aan bandleden van Scott Mickelson die zijn overleden.

Ik herhaal nog even het begin van deze review: dit album, deze muziek moet je horen, voelen, beleven, ondergaan op hoog volume. Dit is zo vreselijk lekker (MickelsonMusic)