Mark Rogers is een knaap die al zo´n 35 jaar meedraait in de muziekscene. Hij komt oorspronkelijk uit DC (Washington dus), was eind jaren 70, begin jaren 80 geruime tijd lid van een country-rock band in Los Angeles, maar hun muziek, schatplichtig aan Doug Sahm en Gram Parsons vond weinig gehoor, te gedateerd. Hij stopte als professional tot ergens in 2012 de vonk weer oversloeg en Mark ging weer muziek maken en in 2019 was daar ´Laying It Down´, zijn comeback CD. Ik schreef daarover in ons café: ‘Mark Rogers schrijft aangename songs, heeft een soepele stem en weet variatie in zijn muziek aan te brengen. Een geslaagde Americana-schijf’. En nu is er de opvolger, helaas slechts iets meer dan een half uur lang. Maar de muziek vergoed veel. De titel slaat op de duur van de CD en de plaats van opnemen: Water Street Sound in Washington DC. Een poppy sound, een goede soepele stem en wat aangename variatie. In de begeleiding naast uiteraard bas en drums ruimte voor divers gitaarwerk, keyboards, clarinet, accordeon, trompetten en strings. Het meest opvallende nummer is ‘Prison Block 9’, in een Mexicaans en Caribisch aandoende setting met accordeon, trompetten en een lekker tropisch ritme. Mark gebruikt veel woorden om zijn muzikale boodschappen over te brengen. Neem zijn lekker vlotte ode aan ene Natalie: ‘Hey, Natalie, the sun is sinking low beneath our feet. Natalie, the shadows from the buildings on the street. Are you free, Natalie, to take a walk outside you and me Natalie’. En zo nog drie coupletten door. ‘Night and Day’ is een in vele violen gedoopte ballade.
Gewoon weer een aangename en vlot wegluisterende sympathieke CD van een goede singer-songwriter. (Independent)