Een introductie van Margot Merah is voor vele liefhebbers van excellente subtiele folkmuziek onnodig. Zij is immers een van de twee ‘Lasses’ (de ander is Sophie Janna, zij bracht ook onlangs een solo-CD uit), die mij zo ongelofelijk bekoorden met hun vierde CD, ‘Undone’ in 2019 (lees de recensie op ons café in december 2019). Margot komt met een verbluffend fraaie (eerste) soloCD, een CD met een lange en op punten onplezierige voorgeschiedenis. Om dat laatste toe te lichten: de start van de opnames was even na het begin van die ellendige pandemie, samen met de Schotse multi-instrumentalist Alan McLachlan (bekend van o.m. The Scene) dook ze de studio in met de plotseling opgekomen wens om een solo-CD te maken na een achttal CD’s in duovorm. De in het begin van de Corona-ellende grote stroom online concerten (je moest toch wat, een gewoon optreden voor publiek was immers uitgesloten) deed ook Margot besluiten om dan maar ‘voor de grap’ ook online te gaan. Veel enthousiaste reacties waren het gevolg en toen kwam daar de idee om een solo-CD te doen.
Het werden elf nummers (negen eigen en twee covers) in de voor Margot vertrouwde omgeving van Keltisch folkmuziek, maar wel met leuke uitstapjes naar jazz (‘Know Me’), country (‘Tears’ met zijn bluegrass-feel) en singer-songwriter folk (het sublieme ‘Twirl’, een prachtig walsje (hoe mooi kan het leven zijn: ‘One afternoon in April, the sun’s high up in the sky. A walk along the river, almost feel you by my side. It’s the best thing in the whole wide world for a while I sing out loud, but then you vanish, out of sight and again I start to doubt’. We hebben allemaal wel eens zo’n ervaring, toch.) De bedoeling was om het album begin 2021 uit te brengen, maar Margot werd ziek, de diagnose in oktober 2020 was dat ze een zeldzame vorm van kanker had en een half jaar lang was er onzekerheid, duisternis, behandeling en uiteindelijk een geslaagde operatie. Maar Alan was niet met zijn armen over elkaar gaan zitten, hij is maandenlang intensief bezig geweest om de opnames te verfraaien, zodat toen beiden besloten aan de afronding te beginnen (toen dat weer mogelijk was) er geen al te zware druk achter stond. De titel ‘Take Heart’ kwam tevoorschijn: ‘om moed en vertrouwen te winnen, ga je beter voelen en heb meer hoop op een goede toekomst’. In de begeleiding horen we behalve de kamer vol instrumenten van Alan en de gitaar en harmonica van Margot ook cello en bas.
Een beslist adembenemend mooie en subtiele CD met songs die wat te zeggen hebben. A must buy (verplichte aanschaf), you folkies and all other music lovers. En een extra compliment voor de originele verpakking (Independent).