Manu Delago bespeelt de ‘handpan’ of ‘hangdrum’. Een relatief nieuw, in Zwitserland ontwikkeld, akoestisch stalen slaginstrument. Een samengaan van verschillende slaginstrumenten als de steeldrum de gamelan en trommel. Ze zijn er in allerlei toonsoorten, erg geliefd over de hele wereld, uitgesproken van klank en kunnen zowel solo als ondersteunend bespeeld worden.
Delago is een Oostenrijkse, bijna veertig jarige, percussionist. Studeert klassieke percussie, verhuist naar Londen waar hij jazz-percussie en later compositie studeert. Tijdens de jazzstudie legt hij zich toe op de ‘hangdrum’. Aanvankelijk speelt hij als studiopercussionist. Vanaf 2006 gaat hij meer zijn eigen weg. Hij leidt verschillende ensembles, componeert, treedt op met mensen als Björk en Anoushka Shankar en als solist met orkesten als het Metropol Orkest, het London Symphony Orchestra en nou ja een met enorme waslijst aan muzikanten en orkesten in meer dan vijftig landen. Indrukwekkend maar wat maakt Manu Delago voor muziek. Een mix van modern klassiek tot experimentele funky jazz, elektronische, esoterische- en wereldmuziek in een duidelijk eigen landschap gesitueerd. Laat ik mij beperken tot zijn muziek op dit album en zijn andere tientallen albums aan ieders lezers lot overlaten.
Ik moet direct opmerken dat ik ‘Snow From Yesterday’ een aansprekend album vind. Niet in de laatste plaats door de samenwerking met het zangtrio ‘Mad About Lemon’. De drie zangeressen beschikken over heldere zachte stemmen waarmee ze in zuivere close harmonie, zowel een jazz- als een folkachtige sfeer neerzetten.
Van de sneeuwvlok op de gletsjer tot in zee. Grote onderwerpen in kleine persoonlijke verhalen. Zo zou ik het thema van dit album willen noemen. Alles wat leeft en alles wat beweegt stroomt in eenzelfde richting. Van boven naar beneden om op een andere manier weer op te klauteren en dat doet het eindeloos. In muzikaal en tekstueel opzicht stroomt dit thema meestal rustig door. Delago speelt de hangdrum meer ondersteunend en verzorgt ook het slagwerk en de synths. Zes muzikanten op klarinet, trombone, trompetten, tuba, bugel en contrabas zijn ingehouden maar doorslaggevend qua sfeer aanwezig. Uit alles spreekt het geweldige compositorische inzicht van Delago. ‘Little Heritage’ is daar een mooi voorbeeld van. De combinatie van een brabbelende baby een megafoonstem op de achtergrond en een kabbelende melodielijn met opkomende en verstervende blazers, waarvan één blazer een spanningsvolle weerkerende ritmische toon neerzet onder slepend ritmewerk, is geheel in evenwicht. Dat na ‘Modern People’, waarin de hangdrum onder zang, samenzang, backingvocals, langgerekte percussion en synth-tonen een minimal getinte melodie speelt. Dan heb je een droombegin voor een album met de vergankelijke maar nog niet verloren wereld als concept. Consistent tot en met de ‘Ode To Earth’. Dan dreigen er op ‘Stay Afload’, schijnliefelijk opgesomde, steden ten onder te gaan. Een verontrustend zwaar blaaswerk roept op te blijven drijven. ‘Slow-Mo Moving River’ heeft een fraaie mysterieuze melodie maar heeft, volledig naar mijn mening, net iets te veel (overbekende) synth invloeden. Met de esoterische jazzsong ‘Snow From Yesterday’ sluit het album af. We zijn aan het einde van het begin van de vlok in de rivier.
Een fraai, enorm kundig gemaakt, album van een man die zich, naar mijn smaak, in zijn andere muziek weleens vergaloppeert in het volledig willen zijn. Te veel combineert om te laten zien dat het kan maar niet altijd omdat het iets zegt. Als ‘milieu begaande’ heeft hij met ‘Snow From Yesterday’ een heel fraai album afgegeven met een diepe buiging voor, het nog jonge (2020), ‘Mad About Lemon’. Een album graag!