Ga naar de inhoud

Lissie, Carving Canyons

Carving Canyons is inmiddels alweer de vierde plaat van Lissie. Het is al een mooi tijdje geleden dat ik getipt werd om naar de CD Catching A Tiger (2010) te gaan luiteren. Wat ik er toen van vond kan ik mij niet meer herinneren. Wat ik nog wel weet is dat ik haar stemgeluid behoorlijk veel op die van Stevie Nicks vond lijken. Nu, twaalf jaar later lag haar vijfde studioalbum Carving Canyons voor me en ook nu weer valt hetzelfde kwartje. Het meest daarbij in het oog springend is het liedje Night Moves.

Kan en wilde tussenliggende albums niet inhoudelijk nog eens napluizen. Geheel zonder schroom dook ik er opnieuw in en hoor ik keurige muzikale arrangementen die binnen de lijntjes kleuren. Niets mis mee, want Lissie heeft geen hoogstaande band nodig om zelf goed uit de verf te komen. Buiten haar flexibele stemgeluid geeft ze ieder liedje behoorlijk wat zeggingskracht mee. De afgelopen jaren zijn zo te horen niet bepaald de gelukkigste uit haar leven geweest. Ik denk dan altijd, stel je voor dat iedere luisteraar zijn of haar emoties zo zou kunnen opschrijven? Weet bijna zeker dat de pandemie perikelen en een gebroken relatie peanuts zijn. Toch weet Lissie haar emoties gretig te ontvouwen in een song als Hearts On Fire. Deze plaat voelt als het verliesverweringsproces. Het cathy vormgegeven Chasing The Sun beland ze de aanvaardingsfase daarvan.

Kubler Ross onderscheidde dit proces in vijf fasen. Zonder daar verder op in te gaan voelde deze hernieuwde kennismaking met Lissie prima. Kwaliteitspop heeft iemand wel eens geroepen. Zo is het en voelt het ook.