Ga naar de inhoud

Kristel Snellen, Breathe

Waarmee zal ik beginnen denk ik als ik voor de derde keer de debuut EP ‘Breathe’ van Kristel Snellen afspeel. Nou vooruit ik zeg het gewoon. Waarom is ze niet veel eerder ruimer aan het folk-firmament verschenen? Bescheidenheid, andere werkzaamheden, haar schrijverschap van zeer korte verhalen? Oké, het is moeilijk om in ons landje boven te komen drijven als folkmuzikant. Daar is heel veel eigen inzet voor nodig en de lust daartoe zal niet altijd opwegen tegen het plezier van het muziek maken.

Kristel Snellen groeit, naar eigen zeggen, op in een huis vol folkmuziek. Haar vader organiseert in haar geboortedorp Sevenum folkconcerten. Als je dan ook nog eens vijf jaar in Ierland woont dan kan het niet anders dan dat je een dna-wijziging ondergaat met folkmuziek als oorzaak. Internationaal zou je Kristel ook kunnen noemen. Met muzikanten als gitarist-multi-instrumalist Robert Maché, Diana Kurtz.en Singer-songwriter-multi-instrumentalist Malcom Mac Watt (zie review over zijn album ‘Dark Harvest’) heeft ze op het podium gestaan. Mac Watt en Maché duiken ook op ‘Breathe’ op, evenals zangeres Candace Maché en violist Kieran Ledwidge. Dat maakt dat het album klinkt als van een band die al jaren de folkpodia beklimt.

De Ierse invloed is onmiskenbaar aanwezig op ‘Breathe’ maar Amerikaanse invloeden sijpelen als stroomjes zilverdraden langs de wanden van het Keltische. Zoals de banjo en de violen op de titelsong, die ze overigens samen met de Schotse Mac Watt heeft geschreven en als duet opgenomen. Een uitermate donkere bas speelt een bijna adembenemende rol in dit melodieuze donkere maar goed aflopende verhaal. ‘Old Friend’ is als een Keltische ballade die bijna te gaaf is om mee te zingen en toch nodigt het er toe uit. Opener ‘Never Apart’ is acapella gezongen en daarin komt de zang van Kristel zo verrassend Keltisch naar voren dat ik direct denk aan de randjes van moeder en dochter ‘Waterson-Carthy’ maar met meer nuance en gaver van toon. Midden donker met een bijna Amerikaanse vibratie. Bij het licht van de maan wordt ‘Back Into Darkness’ ondersteund door een prachtige en krachtige vioolsolo. Samen leiden ze je de duisternis in. Dat eenzaamheid een gemoedstoestand is die je terug kan brengen bij jezelf, daarover zingt Kristel op het intrigerende ‘Solitude’. De eenzaamheid zweeft boven de song, de bas glijdt onderdoor en alsof ze acapella zingt vertolkt Kristel het verhaal.

Op YouTube is meer te horen en te zien van haar meer op Americana georiënteerde muziek o.a. met de donker zingende Hagenees Arno Loriaux waarmee Snellen ‘Rose Of My Heart’ van Hugh Moffatt vertolkt. Ter nagedachtenis aan haar vader zingt ze ‘Never Alone’ met Robert en Candace Maché. Zoek het op en neem ook haar zeer korte verhalen eens ter hand want ze smelten als kleinoden in je geest en brengen je emoties aangenaam in de war.

Gaan we meer van Kristel horen? Ik hoop het en het kan haast niet anders dat het daar van komt als je je debuut hebt kunnen opgenomen met zulke goede en toegewijde muzikanten. Wat een fijne EP. Op naar een album.