Ga naar de inhoud

Katherine Priddy, The Pendulum Swing

Katherine Priddy, The Pendulum SwingIn de ban geraakt van haar stem, van haar songs en gitaarspel besloot ik haar eerste album ‘The Eternal Rocks Beneath’ op nummer 1 te zetten op mijn jaarlijstje van 2021. Priddy heeft zich tussen Sandy Denny, Joni Mitchel en Nick Drake genesteld schreef ik. Met enige aarzeling druk ik de knop van de speler in om ‘The Pendulum Swing’ te gaan beluisteren. Zou de betovering van toen weer direct aanwezig zijn, zou de betovering verbroken worden of zou ik na enig nadenken moeten zeggen dat het weer een fantastisch album is?

Birmingham UK is de woonplaats van de nog jonge Priddy, al is ze één van haar meest geliefde singer-songwriters, Nick Drake, in leeftijd voorbijgestreefd. ‘I Think They’re Leaving Me Behind’ zingt ze van hem op het tribute-album ‘The Endless Coloured Ways’ uit 2023 waar tal van muzikanten hun medewerking aan verlenen. Drake met een Priddy lintje erom. Niet overklast (dat kan niet) maar fraai eigen gemaakt.

‘The Pendulum Swing’ begint met een korte ‘Returning’. Instrumentaal, huiselijke geluiden, het leven van alledag met een toch wel mysterieuze drone en pianoklanken. Een terugkeer waarna ook weer vertrokken kan worden. Naadloos is de overgang naar ‘Selah’ een met sfeervolle sounds en een atypische strijkmelodie gelardeerd folksongverhaal. ‘Thuis’ komt terug op de op vioolklanken zwevende gitaarsong ‘First House On The Left’. Je wordt uitgenodigd om in het oude huis te komen waar zoveel geleefd is en nog geleefd zal worden en waar herinneringen van Priddy liggen. Huiselijke- en mystieke geluiden hoor je als tekenen van de tijd en niet traceerbare gebeurtenissen. Ze komen het hele album met regelmaat even sfeerbepalend terug. Priddy gebruikt vooral de verhalende traditie van de folkmuziek om haar liefde voor literatuur als kunstvorm in kwijt te kunnen en is, ook als ze naar muziek luistert, primair gericht op de tekst van een song. Niet voor niets studeerde ze Engelse literatuur. Ik vind het daarom des te opvallender dat ze zulke aansprekende gevoelige snaar-rakende muziek kan maken ook zonder dat je de tekst volledig tot je neemt.

De seizoenen spelen een grote rol in Priddy’s songs. Niet in de laatste plaats omdat ze samen opgaan met de “pendule van komen en gaan”. De tijd verstrijkt weliswaar maar komt na ieder vertrek net zo hard weer terug. In dat veld spelen Priddy’s songs zich af. Melancholiek? Jazeker maar ook het uitzien naar en de troost van het terugkeren en terugtrekken. Het is geen gekozen thema. Priddy leeft met de seizoencyclus, haar stemmingen worden er in concreto door bepaald. In haar songs wil ze geen imago opvoeren maar laten horen en zien wie ze is en hoe ze de wereld beleeft. Haar songs hebben vaak een liefelijk karakter en haar stem is hemels zuiver. Op ‘Northern Sunrise’ ligt daar een stevige maar genuanceerde bas en drum bodem onder waar een blazer omheen cirkelt. Van een heerlijke schoonheid is ‘Father Of Two’. De song danst op een rondcirkelende ervaring. Fingerpicking gitaar met een elektrische gitaar als medespeler. Strijkers zweven door de lucht maar de drums zorgen ervoor dat er geen angst is om te vallen. Omgeven door mysterieuze geluiden sluit de deur van het huis vol herinneringen met ‘Leaving’ het album af.

En, zo vraag ik mij af, is de betovering er ook nu weer? Ik moet zeggen dat het weer een fantastisch album is. Priddy schuift wat naar het midden op. Ik mis iets van de kernachtigheid van het gebruik van de akoestische instrumenten zoals de contrabas en ook de recht in je gezicht geslingerde melodielijnen zijn wat beperkter dan op haar eersteling. Blijf in de diepe krochten van de folk ronddwalen Katherine. Het is daar zó mooi, zeker als jij ze bespeelt.