Ga naar de inhoud

Jim Keller, Daylight

Jim Keller, DaylightOngeveer1,5 jaar geleden debuteert New Yorker Jim Keller bij Continental Records Services met het zeer geslaagde Spark & Flame, dat werd opgenomen met bevriende stadgenoten. Een stilistisch spannend, donker getoonzet album dat in tekstueel opzicht voornamelijk over ‘wanhoop’ gaat én in Europa behoorlijk voet aan de grond krijgt, in het bijzonder in ons land. Eindelijk, want zijn decennialang omspannende carrière als songwriter en uitvoerend artiest verloopt niet naar wens, waardoor hij voor langere tijd gedesillusioneerd afhaakt, maar in de periferie van de muziek business betrokken blijft, onder meer als manager van Philip Glass. Mettertijd echter beseft Keller in toenemende mate niet buiten het actieve muzikantenleven te kunnen, gaat weer aan de slag, maar opnieuw weinig succesvol. Dat verandert wanneer hij met – ‘niet de eersten de besten’ – gitarist David Hildago, bassist Bob Glaub, drummer Michael Urbino en toetsenist/producer Mitchel Froom – afspreekt een albumtrilogie te maken. Het redelijk goed ontvangen album By No Means uit 2021 bijt het spits af, gevolgd door het recente Daylight, waarna in 2025 de voltooiing zal volgen.

In vergelijking met de intense, ontregelende, venijnige en stadse atmosfeer van Spark & Flame bezitten beide albums de veel lichtere en ontspannener toon van het platteland, wat nog iets sterker opgaat voor de twaalf liedjes van Daylight. Die klinken heel ongecompliceerd en plezierig toegankelijk. Daarvan hadden er meer mogen zijn, dan de zuinig bemeten afspeeltijd van een half uurtje, wat toch een beetje jammer is. Kellers mooie, overslaande bariton bezingt goedgemutst dit keer de overwegend optimistische teksten over de liefde, professioneel bijgestaan door het hiervoor genoemde kwartet o.l.v.  Froom, als producer. Hij aan de knoppen is een garantie voor prachtig helder musicerende begeleiders zonder enig rafelrandje. Dat laatste kan soms afbreuk doen, maar nu is daar geen moment sprake van. Dergelijk lekker relaxte R&B/soulachtige liedjes gaan erin als zoete koek. En waarschijnlijk zeker bij de ontelbare liefhebbers van J.J. Cale, Tony Joe White, Dan Penn en C.C.R. Als Keller die groep fans eens weet te bereiken… hoe mooi zou dat zijn.  (Continental Song City)