Feel Good is een correct gekozen titel voor het nieuwe album van Jaime Wyatt. Bij elke release van deze Amerikaanse muzikante wordt er over haar verleden geschreven. In een zin: Drank, drugs, wat politiecontacten en een poos achter de tralies om de zonden te overdenken. Wyatt antwoordt de zich herhalende criticasters met een fijne titel. I´m fine, FEEL GOOD. In 2017 verraste Jaime Wyatt met het debuut Felony Blues. Het was alsof een jonger nichtje van Dolly Parton een bezoekje aan de studio had gebracht. Liedjes met een kop en een kont, een geweldige stem en doorleefde teksten. Wyatt ging op toernee, deed ervaring op en bleef nummers schrijven. Americana, blues en hier een daar een traan in de teksten. Neon Cross was in 2020 de opvolger. Remarkable voice schreef een recensent en Rolling Stone stuntte met lush, layered and complex. Ook met deze tweede langspeler ging Wyatt op pad en de fanschare groeide.
Met Feel Good wil Wyatt weer stappen zetten. Adrian Quesada van Black Pumas werd gevraagd achter de knoppen plaats te nemen. De gitarist, producer liet zijn gitaar thuis en concentreerde zich op het productiewerk. Bij beluistering van Feel Good is de invloed van Quesada goed te horen. Waar normaliter Wyatt een punt zette achter een song, geeft Quesada nog een keer gas. Een aantal tracks op Feel Good hebben een juichend slot. Voor Neon Cross schreef Wyatt alle composities zelf. Feel Good laat veel samenwerkingen horen. Het geeft de songs kleur. ´World Worth Keeping´ is de opener. Een eenvoudige roffel op de trommels trekt het nummer in gang. De stem van Wyatt overtuigt meteen. Na minder dan zestig seconden klinkt er een fonkelende gitaarsolo. Producer Quesada geeft Ryan Smith even wat ruimte en de gitarist musiceert wat versnellingen in het liedje. ‘Feel Good´ volgt. En het is opnieuw de gitaar die de kleur aanbrengt. De vocalen van Wyatt hebben niet eerder zo goed geklonken. Het zijn persoonlijke teksten die voor velen herkenbaar zullen zijn. Vanaf het tekstvel is het goed meezingen.
´Back To The Country´ zal een publiekslieveling bij de concerten worden. Vanaf de lichtkrant boven het podium zullen de bezoekers mee kunnen brullen. ´Love Is A Place´ en ´Hold Me One More Time´ zijn daarna liefdesliedjes die niet heel veel indruk maken. Het zijn van die songs die de gemiddelde release vullen, maar geen enkele luisteraar laten opspringen bij een eerste draaibeurt. ´Althea´ is spannender. Een zoekende gitaar in de opening, daarna de strakke ritmesectie en goed lopende tekstregels. Genieten!
´Moonlighter´ sluit af. Het is een liedje vanaf een hotelkamer. Er is lawaai, zelfs geluidshinder en er zijn gedachten aan dat wat gemist wordt. Opnieuw is het een herkenbare track. Het zijn van die songs die eerder zijn gemaakt en nu op muziek zijn gezet door Wyatt. Samen met Quesada zorgt ze voor meerwaarde, trakteert ze op muziek die niet voor overlast zal zorgen. De pianosolo in ‘Moonlighter’ bijvoorbeeld, is briljant. Feel Good is een mooie stap in de loopbaan van Jaime Wyatt. (New West Records)