Ga naar de inhoud

Jacob D. Edward, Borderline

Jacob D. Edward, BorderlineEen gedesillusioneerde romantische man. Waar liefde en natuur centraal stonden in het tijdperk van ‘De Romantiek’ staan nu individualisme en rationaliteit centraal met als resultaat: vervreemding en desillusie. Zware woorden voor een man uit Volendam, die desalniettemin fijne folk gerelateerde melodieën met gravende poëtische teksten weet te schrijven.

Singer-songwriter-gitarist Jacob D. Edward (Jack Deen) gaat stap voor stap op zijn doel, optreden in de grote zaal van Paradiso, af. (een beetje Volendamse streberigheid is hem niet vreemd naar eigen zeggen). Nu is hij vooral actief op de regionale podia en in de regionale media. Het uitkomen van zijn debuutalbum ‘Borderline’ is een flinke stap de goede richting op, want het klinkt bepaald zelfverzekerd en zeker een fraai vervolg op de voorafgaande Ep ‘Threshold’ uit 2023, zes songs met band, solo op gitaar en “spoken words”. Zelfverzekerd, ja maar de thematiek van Jacob is bepaald niet rechtlijnig. Engelse literatuur (wat hij studeert) Gerard Reve, Nick Drake, Townes van Zandt en zeker Leonard Cohen zijn enkele inspiratiebronnen.

Op Borderline bevestigt Jacob D. Edward dat sterfelijkheid accepteren het nutteloze van het leven onderstreept. Een mooie discrepantie. Troostrijk en fatalistisch, maar met hang naar schoonheid. Een zoekend mens die leeft bij melancholie, het lijden aan de tijdgeest, met zichzelf begaan en blijmoedig omdat hij dit met al zijn muzikale kracht van het podium af kan smijten. Sterk is dat hij dat met minimale middelen kan bereiken. Op ‘Selfportrait’ doet hij dat met akoestische gitaar, backing vocals en een krachtige rauwe rand aan een “buiten ademende stem”. De kalme wijze van zingen op ‘In Nomine Patris’ staat hiermee in een fors contrast. Wederom alleen op akoestische gitaar. De tekst behoeft niets meer dan dat. Wie houdt wie, wat, waarover, zichzelf, en de ander een spiegel voor met de fraaie zin “Can I forgive what I have done”. Folk-country melodieus klinkt ‘Sophie Take Me Dancing’, met de backing vocal zang komt ‘Sophie’, hoewel ze de tekst meezingt, zelf ook ten tonele. Wederom een fijnzinnige discrepantie. Met een smartelijke ondertoon zingt Jacob in het Engels het melancholieke ‘Il Miglior Fabbro Francis Alban Blake’. Kleine onzuiverheden in zijn zang passen perfect in deze donkere song. Met een ‘radiostem’ uit een afgelegen verte zingt Jacob ‘Restatement Of Romance’, een doel op zich!

Ik ben een beetje buitenadem van dit 10 songs tellende album. Het heeft flinke impact op de ziel. Jacob D. Edward krijgt het voor elkaar om zijn liefde voor muzikale, literaire, eigenzinnige hang naar acceptatie van het anders zijn heel persoonlijk te verwoorden. Je kunt niet om hem heen en juist doordat hij op dit album geen bandgeluid, maar slechts een enkel ander geluid en tipjes jazz en blues gebruikt om zijn akoestische songs tot bloei te laten komen is dat des te sterker. Een singer-songwriter-gitarist, die zich vereenzelvigt met andere singer-songwriters, puur sang. Tegendraads en eigengereid uit Volendam.