Ga naar de inhoud

Herman Sixma

Mijn belangstelling voor muziek (en dan met name popmuziek) is ontstaan op de middelbare school. Thuis was het vooral dixieland en klassiek; op school waren er vriendjes uit de wat meer alternatieve hoek die zelfs albums in het buitenland bestelden. Eind jaren 60 van de vorige eeuw; de opwinding rond het eerste album van Led Zeppelin, het album The Time Has Come van The Chambers Brothers dat per post uit de VS arriveerde. Op zondagavond luisteren naar Superclean Dreammachine van Ad Visser om op de hoogte te blijven van nieuwe releases.

Terwijl de liefde voor de muziek bleef, verflauwde de noodzaak om bij een bepaalde stroming te horen en ook het regelmatig bezoeken van concerten raakte wat in het slop. Andere zaken waren net even belangrijker, inclusief eerst een studie en daarna een drukke baan als gezondheidszorgonderzoeker. Wat wel bleef was mijn passie voor fotografie.

Zo’n 25 jaar geleden heb ik de muziekdraad weer actief opgepakt. Eerst door regelmatig naar concerten te gaan, wat later door dit concertbezoek te combineren met het maken van foto’s en weer later door ook verslagen te gaan maken van de concerten die ik bezocht. En dat doe ik eigenlijk nog steeds. Niet meer zo fanatiek als 10 jaar geleden – soms bezocht ik drie optredens per week – maar gemiddeld één keer per week gaan de oordopjes in.

Mijn muzieksmaak is breed, van Pearl Jam tot singer-songwriters als Steve Earle en Tom McRae; van ziedend harde postpunk tot lieve kleine luisterliedjes. En ja, ook rootsmuziek kan op mijn warme belangstelling rekenen. Ik schrijf concertverslagen, ik fotografeer, ik doe af en toe een interview. Voor mijn bijdragen uit de wat meer alternatieve hoek heb ik onderdak gevonden bij het online muziektijdschrift MuziScene. En dan is Real Roots Café als aanvulling daarop een prachtig medium voor het wat meer traditionele werk. Ik ben vader van een dochter en woonachtig in Bilthoven.