Met stijgende verbazing ontvang ik de ene na de andere song en wordt bevangen door een mengeling van melancholieke en licht gespannen atmosferische gevoelens. Hal Cannon omgeeft zijn van hoog tot laag donker klinkende stem met gelouterde bijklank, met sferische, klassieke en oude folkklanken. Wie is deze al wat oudere muzikant en hoe komt hij in vredesnaam tot een zo bijzonder album.
Hal Cannon is ergens halverwege de zeventig maar dat hoeft op die leeftijd geen naam te hebben. Bluegrass nam, toen hij twaalf was, een loopje met hem. Hij wil folkmuziek spelen en niets anders. Gitaar leren spelen en op de middelbare school in Salt Lake City en de “Stormy Mountain Boys” oprichten. Hij liet er geen gras over groeien. De band bestaat na 50 jaar (zonder Hal) nog steeds. Oude countrymuziek, jugband muziek, rock & roll, blues, hij verkent ze. Volgt een filmstudie, maakt soundtracks in de jaren 70 en 80 voor documentaires en vormt in ’72 de “Deseret String Band”. Bluegrass en bij mijn weten nog actief. Heel fraai is “Red Rock Rondo” een akoestisch kamer-folk ensemble waar Hal jarenlang deel van uitmaakt. Jazz, klassiek, folk onder leiding van componist Phillip Bimstein. Als zo vaak is ook dit keer mijn advies: zoek het eens uit want zeker als liefhebber van Amerikaanse folk bijna een must om hier meer van te weten. “3hattrio” is de band waarmee Hal Cannon een heel eigen stijl ontwikkelt. Vanaf 2014 nemen ze zes albums op en daarmee begint mijn verbazing. Onmiskenbaar Americana folk en onmiskenbaar omarmd met experimentele elementen uit vrijwel elke denkbare muzikale hoek van klassiek tot minimal music tot woestijn folk, en naar eigen zeggen verzameld onder de titel “American Desert Music”. Cultuur, landschap en verhalen uit woonstreek Utah indringend gespeeld verwoord.
Voor Nothin’ Lastin’ leek het er voor Hal op dat, ondanks het bestaan van machtswellustelingen en oorlogsmisdadigers, de mensheid ergens een moreel kompas heeft waar altijd op gevaren kan worden. Hal’s wereld stort, naar eigen zeggen, in als Trump in 2016 wordt gekozen. In de dertien songs komen vragen naar voren die in directe zin onbeantwoord blijven maar wel perspectief bieden en vertrouwen geven. Hij legt ze in songs over het dagelijks leven, stilstaan bij hoe anders het leven voor de ene en de andere mens geleefd wordt, de zin van normen en waarden, het landschap, cultuur en historie van Utah en de verschillende bevolkingsgroepen die het land bewonen en bewoond hebben. Heel ingetogen troostrijk zoals op “Johnny Come In From The Cold” met piano een kleine percussie klank en een achtergrondzangeres. Donker en spannend zoals de zegsong “Tarantula March” begint om te eindigen met een keur aan instrumenten waarop je bij flakkerende toortsen uren zou kunnen dansen. Zwaar en vertellend met trage strijker, achtergrond stem en sferische tonen is het mysterieuze “The Journey”. Als elektrische gitaar en banjo “Don’t Look Back” de opwekkende tekst opstuwen blijft er een lichtvoetige spanning in de lucht hangen. Het zal ’s mans wijsheid zijn die dat met zich meebrengt. Langzaam meedeinen op de fijnzinnige klanken van “Plains Of Odessa” is geen straf. Vrijwel geheel in countrysfeer is het duet “Silver Dove” de even meelopende blazer is typerend voor dit genuanceerde zorgvuldig gecomponeerde album. Geen enkel instrument schuwend van banjo tot hobo van gitaar tot xylofoon van elektrische gitaar tot hammond. Soms summier aanwezig maar altijd wezenlijk.
Hal Cannon heeft zich zijn hele leven beziggehouden met het bestuderen van de folkmuziek en culturen uit Utah. Richt als musicoloog en muziekarcheoloog een aantal culturele expertisecentra op zoals het archief “Cowboy Poetry Gathering” en schrijf menig boek en artikel. Met Nothin’ Lastin’ laat hij horen dat hij de ziel van de muziek kent. Hij laat ook horen dat traditie geen stilstand moet betekenen maar mee moet gaan met het nu zonder overboord te gooien wat we kunnen leren van de historie. Muzikaal en tekstueel heerlijk om naar te luisteren.