Ga naar de inhoud

Gehavend Ramblin Roots Festival geslaagd

“Let’s get Ramblin” luide de TivoliVredenburg klokken in juni van dit jaar. Het jaarlijks terugkerende Roots festival, dat op zaterdag 22 oktober plaatsvond in TivoliVredenburg in Utrecht, ontboezemde meteen al met een paar sprekende namen als die van Elles Bailey, Tenille Townes, Van Wyck, Baptiste W. Hamon, Shannon McNally, Dean Owens, Ags Connolly, The Hello Darlins, Malcolm MacWatt en Jeffrey Halford & The Healers. Een maand later schudde de organisatie opnieuw aan de boom en maakte bekend dat de Brabantse singer-songwriter Mercy John, Boogie Beasts, PM Warson en Sean Taylor zouden aanschuiven. Wie toen dacht that’s it had het vreselijk mis. De organisatie voegde even later nog de Australische singer-songwriter Emma Swift, het Amsterdamse folk trio Woolf toe. Vlak voor de show time haakte Martha Fields en Gregory Page af. Daarvoor in de plaats stonden ineens de Nederlandse southern-rocken van Copperhead County en Sophie Janna op het affiche.

Gerrie van Barneveld

Naar schatting 1200 liefhebbers baanden zich een weg, door het enorm gebouw, via stijgende en kronkelende ongebaande muzikaal paden naar de vier zalen in TivoliVredenburg. De ene act kwam wat beter uit de verf dan de ander maar nagenoeg alle acts droegen het Roots muziek vaandel op een waardige manier. Daarnaast was het weer weerzien met gelijkgestemden, met zoals gewoonlijk ieder een eigen mening, weer als vanouds. Na afloop van de optredens ving ik gevoelens, inzichten, meningen en denkbeelden op. Hoop zo een kort sferisch beeld te schetsen van het Rambin’ Roost Festival 2022

Gerrie van Barneveld

Het festival opende met Dean Owens in Cloud Nine. “Okay, veel beter wordt het niet vandaag” laat een liefhebber weten. Even later na het optreden van Sean Taylor “lekker relax ventje verrassend had het niet verwacht”. “I Still Haven’t Found What I’m Looking For, jeetje en bij deze cover bleef het niet, bij Tenille Townes in de Pandora zaal.”, klonk het na afloop. Emma Swift en haar metgezellen, op afstand, op het grote Hertz podium kon, met haar Bob Dylan covers, de aandacht van het publiek niet lang vasthouden. Daarin tegenover stond Mercy John op een, naar mij gevoel, veel te kleine podium van Club Nine. Toch weerhield de band zich er niet van er een puike show van te maken.

Boogie Beasts deden in feite hetzelfde een verdieping hoger. Elles Bailey stelde zeker niet teleur met haar pakkende show. Baptiste W. Hamon is en blijft een karakteristieke persoonlijkheid, hij vertelt liedjes die blijven hangen terwijl ik geen idee had waarover hij het had. Knap! Bij laatbloeier VanWyck was dat totaal anders, ze pakt je met haar stem en laat je niet meer los. Wat Emma Swift niet echt lukte, lukte Malcolm MacWatt, helemaal in zijn eentje, wel. Hoewel ik er maar een klein stukje van heb kunnen proeven kwamen zijn verhalende liedje goed uit de verf.

Gerrie van Barneveld

Jeffrey Halford and The Healers waren al behoorlijk op stoom toen ik mij door menigte van de Pandora zaal wrong. Wat mij betreft het opvallendste bandje van het festival, met messcherp spelende Jeffrey Halford, een boom lange bassist en een drummer die tegelijkertijd keyboard speelt en backing vocals doet. Een relax feestje. Het optreden van de geschoolde zang van Woolf oogde compact, professioneel en uiterst relax. De verwachtingen waren hooggespannen voor het optreden van Shannon McNally. Twintig jaar geleden gezien met Neal Casal. Die indruk en beleving evenaarde ze bij vlagen.

Gerrie van Barneveld

Copperhead County werd ingevlogen omdat Martha Fields verstek liet gaan. Het gezelschap kwam zag en overwon. De uit de kluiten gewassen southern rock release party van hun nieuwe CD Homebound liet niets te wensen over.

Gerrie van Barneveld

PM Warson en zijn band verzorgde een Tutti frutti voorstelling van geboetseerde soul en R&B. Een aantal mensen hadden de soundcheck meegemaakt “Lekker man, perfecte voorzetting na het Halford and the Healers feestje” laat een jongen man op s’en Rene van der Gijp’s weten. Inderdaad PM Warson klinkt live nog beter als op zijn platen.

Gerrie van Barneveld

Ags Connolly weet in Club Nine, op de valreep indruk te maken door helemaal in s’en eentje je vast te pakken met mooie tekstuele verhalen. Zo zijn er niet veel.

Gerrie van Barneveld

Terwijl de bewegingen door het kolossale gebouw zijn tol begon te eisen zien we The Hello Darlins zich ontdoen van de gepolijste sound van hun laatste plaat. Zangeres en liedjesschrijfster Candace Lacina ontpopt zich als een uitstekend performer slash gastvrouw. Vermakelijk om te zien hoe ze haar publiek aan zich weet te binden. Last but not least toch nog een momentje met Sophie Janna. Respect voor de West-Friese singer-songwriter. Ga er maar aan staan op het laatste moment ingevlogen, Gregory Page vervangen en het Ramblin’ Roots Festival afsluiten terwijl je weet dat The Hello Darlins een verdieping lager spelen. Samen met Janos Koolen voelde het als een soort van welverdiend cool down moment in kerstsfeer. Hoed af!

Een innoverende Ramblin’ Roots 2022. De organisatie had duidelijk te kampen met onverwachte tegenslagen waar ze geen invloed op hadden. Je hebt een team nodig om verwachtingen waar te kunnen maken. Gelukkig beschikken ze daar kennelijk over. Het muziekpaleis van Nederland werk als een goed geoliede logistieke machine, niet alleen on stage maar ook backstage. Op naar het Ramblin’ Roots festival 2023 zou ik zeggen.